Με ολομέτωπη επίθεση ενάντια στην εργαζόμενη πλειοψηφία στην Ευρώπη επιχειρούν να ενισχύσουν τη θέση τους οι κυρίαρχες μερίδες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οι εξελίξεις της περασμένης εβδομάδας στα όργανα της ΕΕ έδειξαν ότι προετοιμάζεται ένα διαρκές "Μνημόνιο", σαν κι αυτό που έχει γονατίσει το "πειραματόζωο Ελλάδα".
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΕΑΣΙΔΗΣ
Όσο για τις διαφοροποιήσεις που εκφράζουν οι συσπειρώσεις γύρω από τη Γερμανία και τη Γαλλία, αυτές δεν εντοπίζονται τόσο στους στόχους, όσο στην ένταση και τα μέσα υλοποίησης.
Συγκεκριμένα την περασμένη Τετάρτη η Κομισιόν ενόψει των Συμβουλίων υπουργών οικονομίας της ΕΕ και της ευρωζώνης που πραγματοποιήθηκαν Πέμπτη και Παρασκευή, πρότεινε μεγάλα πρόστιμα στις χώρες που δε συμορφώνονται με το σύμφωνο σταθερότητας.
Με βάση αυτές τις προτάσεις η ευρωζώνη μετατρέπεται σε ένα δημοσιονομικό Νταχάου, καθώς η έλλειψη ζήλου -γιατί για άλλη πολιτική δε συζητάμε καν- στη μείωση του ελλείμματος και του χρέους τιμωρείται με κατακράτηση του 0,2% του ΑΕΠ. Αν πάλι εκτιμηθεί ότι δε λαμβάνονται κατάλληλα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την πλήρη ασυδοσία των εργοδοτών, θα τιμωρείται με το 0,1%. Τα ποσά θα επιστρέφονται μετά τη συμόρφωση.
Αυτές οι εξωφρενικές προτάσεις εγκρίθηκαν ομόφωνα. Η διαφωνία αφορούσε το αν οι κυρώσεις θα επιβάλλονται αυτόματα ή θα απαιτείται πολιτική απόφαση. Η αυτόματη τιμωρία είναι απαίτηση της Γερμανίας, η οποία θέλει να αφαιρέσει τα δημόσια οικονομικά από την αρμοδιότητα των εθνικών κυβερνήσεων. Οι επιφυλάξεις της Γαλλίας οδήγησαν στην επιλογή να μη συζητηθούν οι προτάσεις αυτές στα συμβούλια της περασμένης εβδομάδας, αλλά να υπάρξει νέος κύκλος διαπραγματεύσεων.
Εντυπωσιάζει η προσήλωση στην αντιδραστική πολιτική του συμφώνου σταθερότητας και η προσπάθεια να καταργηθεί η πολιτική γύρω από αυτό. Η επιλογή αυτή αντανακλά την αλαζονεία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που μπορεί να είναι προκλητική, δεν είναι όμως αδικαιολόγητη. Η Κομισιόν αποφάσιζε τις προτάσεις της αγνοώντας προκλητικά τη μαζική συγκέντρωση των δεκάδων χιλιάδων που οργάνωσαν την ίδια ώρα στις Βρυξέλλες τα ευρωπαϊκά συνδικάτα. Όχι γιατί πάσχει από τύφλωση, αλλά γιατί το πολιτικό περιεχόμενο της συγκέντρωσης το επέτρεπε, καθώς η κεφαλή της πορείας ζητούσε "ανάπτυξη" και θέσεις εργασίας, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον κοινωνικό μεσαίωνα του ευρώ. Αυτή η ψοφοδεής στάση μοιάζει μαχητική μόνο σε σύγκριση με την ξεφτίλα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που δεν τόλμησαν να κάνουν απεργία στις 29 Σεπτέμβρη από το φόβο μήπως... πετύχει, καθώς η ιδέα μιας πανευρωπαϊκής κινητοποίησης ίσως ενθάρρυνε τη συμμετοχή.
Ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι πιο αδύναμες οικονομίες της ευρωζώνης έχουν υποχρεωθεί σε επανειλημμένη αιμοδοσία των τραπεζών και σε αλλεπάλληλες περικοπές δημόσιων δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα. Η στοχοποίηση αυτών των οικονομιών με το παρατσούκλι PIIGS ("γουρούνια" στα αγγλικά) φαίνεται πως συνδέεται με την απαίτηση "περισσότερα και για περισσότερο", μια απαίτηση προκαλεί μια βίαιη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής.
Η σταθερή ενότητα που δείχνουν οι κυβερνήσεις και οι αστικές τάξεις δείχνει ξανά ότι το κοινωνικό πισωγύρισμα που βρίσκεται σε εξέλιξη, παρόλο που δεν ευνοεί με στον ίδιο βαθμό το κεφάλαιο σε κάθε χώρα, είναι στρατηγική επιλογή του σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι επιλογές αυτές πέρα από την υπεροπλία του κεφαλαίου, αντανακλούν ως ένα βαθμό και το αδιέξοδο μπροστά στην κρίση. Δεν μπορεί να εξαφανίσει τις κοινωνικές αντιθέσεις και εκρήξεις με διάταγμα. Ο ακρωτηριασμός του κοινοβουλευτισμού, αφού πλέον δεν ακουμπά στην οικονομία και η ισοπέδωση της επίσημης πολιτικής που έχει ένα πρόγραμμα, αυτό των τραπεζών, ακυρώνουν τη δυνατότητα ενσωμάτωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Κάνουν όλο και πιο έντονη την αίσθηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει όχι αλλαγή πορείας, αλλά και η παραμικρή μετατόπιση χωρίς πολιτικές ανατροπές που θα αμφισβητήσουν το ευρώ και την ΟΝΕ, ακόμη και την ΕΕ.
Η ΕΕ σήμερα αναδεικνύεται ως ένα οικοδόμημα που το διαπερνά μια ολοκληρωτική αντίληψη για την κοινωνία. Δεν ανέχεται την ιδέα ότι η κοινωνική πλειοψηφία μπορεί να αμφισβητεί την απόλυτη προτεραιότητα της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Όλη η θεωρία γύρω από τις υπερεξουσίες της ΕΕ και της ΕΚΤ, η ιδέα ότι η οικονομία είναι υπόθεση εκτός πολιτικής, ότι η λήψη αποφάσεων γίνεται από ειδικούς, δηλαδή μη εκλεγμένους, γιατί η εξάρτηση από τη λαϊκή είναι επικίνδυνη, οδηγεί πίσω από τη Γαλλική Επανάσταση. Ή κατά μία πιο υποψιασμένη προσέγγιση, κοντά στις πιο μαύρες μέρες της αστικής τάξης στη δεκαετία του 1930. Ο ευρωπαϊσμός της λεγόμενης ανανεωτικής αριστεράς δε βλέπει αυτές τις εξελίξεις και δεν απαντά τι συγκεκριμένα προτείνει εκτός από το "όχι στο όχι στην ΕΕ". Γεγονός καθόλου άσχετο με την κρίση που σέρνεται στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αφότου ξέσπασε η κρίση.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου