ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ
Γαλλία, Αργεντινή, Ιταλία
ΓΑΛΛΙΑ:
Τρόποι οργάνωσης των επισφαλώς εργαζομένων στο Παρίσι και τις μεγάλες πόλεις
Τρόποι οργάνωσης των επισφαλώς εργαζομένων στο Παρίσι και τις μεγάλες πόλεις
Η απεργία των ανέργων σημαίνει, από τώρα κιόλας, ότι δεν μένουμε απομονωμένοι, ότι βγαίνουμε από τα παγωμένα νερά του εγωιστικού υπολογισμού, στα οποία μας βυθίζουν. Η απεργία των ανέργων και των επισφαλών σημαίνει ότι αποφασίζουμε από κοινού να σταματήσουμε μια μηχανή παραγωγής της επισφάλειας που έχει φτιαχτεί για να μας οδηγήσει στο θάνατο».
Πανευρωπαϊκά και παγκόσμια οι συνθήκες εργασίας αλλάζουν κάθε μέρα με ορίζοντα την εκμετάλευση όλο και περισσότερων ανθρώπων προς όφελος του καπιταλισμού. Η ανεργία και η επισφαλής εργασία δημιουργεί ανθρώπους - όμηρους της ανασφάλειας, αναγκασμένους στο όνομα της επιβίωσης να υποκύπτουν σε κάθε εκβιασμό της εργοδοσίας. Οι συνθήκες αυτές που σε κάθε χώρα της Ευρώπης έχουν επιταχυνθεί, με τις κυβερνήσεις στο όνομα της κρίσης να περνούν νόμους που καταργούν κάθε στοιχειώδες εργασιακό δικαίωμα, προκαλούν το ξέσπασμα σε υβριδικές μορφές νέων κινημάτων και μορφών πάλης, οι οποίες προσπαθούν να χωρέσουν την όλο αυξανόμενη στρατιά των νέων επισφαλώς εργαζόμενων, των αναλώσιμων ευέλικτων και ημι-απασχολούμενων, των ενοικιαζόμενων, των ανέργων. Η απανθρωπιά των επιθετικών προσδιορισμών των συνθηκών εργασίας εισάγεται με σταθερό ρυθμό στην καθημερινότητα και οδηγεί, μη μπορώντας να αποφύγει τους φυσικούς νόμους, σε μία ευφάνταστη χειραφετιτική αντί-δραση, ως αποτέλεσμα της εκμεταλευτικής δράσης.
Η Απεργία των Ανέργων είναι ένας παν-γαλλικός συντονισμός που έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι στις 3 Απριλίου, συγκεντρώνοντας τον κόσμο της επισφάλειας και της ανεργίας από το Παρίσι και πολλές άλλες πόλεις. Στόχος της να μεταδωθεί η πρωτοβουλία του πρώτου περιφερειακού συντονισμού που είχε ήδη πραγματοποιηθεί στη Βρετάνη. Ο συντονισμός κάλεσε σε πρεμιέρα κινητοποιήσεων, οργανώνοντας μια εντυπωσιακή πορεία, όλους εκείνους που επηρεάζονται απο τα μέτρα που αφορούν την κυβερνητική διαχείρηση της ανεργίας και της προσωρινής εργασίας στη Γαλλία.
Ο συντονισμός στηρίζει αλλά και παίρνει πρωτοβουλίες για πράξεις και μορφές πάλης και αυτοοργάνωσης, που έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό σε πολλές πόλεις της Γαλλίας, όπως οι καταλήψεις των αντίστοιχων γραφείων ΟΑΕΔ (Pole Emploi), συμμετοχή στην πορεία της Πρωτομαγιάς αλλά και πορείες των συμμετεχόντων στο συντονισμό, καταλήψεις δημαρχείων, δημιουργία τρόπων «αυτο-εκπτώσεων» με χρήση προϊόντων, «συλλογικών» κήπων, «κοινωνικών» καταστημάτων κ.λπ.
«Οι μεταρρυθμίσεις του Οργανισμού Απασχόλησης ή του επιδόματος ανεργίας θέλουν να μας στριμώξουν στη γωνία, έναν-έναν, για να μας κάνουν να δεχόμαστε δουλειές 10 ωρών την εβδομάδα, με μηδαμινές απολαβές, στους πιο δύσκολους τομείς. Πρέπει να δεχόμαστε οποιαδήποτε δουλειά μας προτείνουν, αλλιώς μας κόβουν το επίδομα. Κι επιπλέον, πρέπει να είμαστε κι ευγνώμονες. Πρέπει μήπως να ντρεπόμαστε που δεν θέλουμε να ξεπουληθούμε στον κάθε εργοδότη; Πρέπει να ντρεπόμαστε που δεν θέλουμε να μετακομίζουμε για μια απλή δουλειά; Πρέπει να ντρεπόμαστε που δεν δεχόμαστε ό,τι να ’ναι – με λίγα λόγια, που δεν σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στην οικονομική λογική;».
Στο σύγχρονο καπιταλισμό της κρίσης ο καθένας μας βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα όλο και πιο κυνικό μοντέλο ενσωμάτωσης μέσω της εργασίας, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον οδηγήσει στη βίαιη για τη ζωή εμπειρία της ανεργίας. Ενώ ταυτόχρονα έχουμε φτάσει στο σημείο να αυξάνεται παγκοσμίως ο αριθμός των αυτοκτονιών στους εργασιακούς χώρους, από τη Γαλλία μέχρι την Κίνα, με ταυτόχρονη συρρίκνωση οποιασδήποτε «παρηγορητικής» δομής έστω και του πάλαι ποτέ κοινωνικού κράτους.
Η αντιπρόταση που προτείνει ο καπιταλισμός, είναι να χαρίσει ο κάθε εργαζόμενος στο όνομα της επιβίωσής και του όποιου εισοδήματος, έστω και με τόσο επισφαλείς συμβάσεις εργασίας, το χρόνο του στους εκμεταλευτές. Να εργαστεί εθελοντικά για να διασφαλίσει την εκμεταλλευσιμότητά του, συμμετέχοντας σε σεμινάρια, εργαστήρια, επανακαταρτίσεις, διά βίου μάθηση, αξιολογήσεις και συνεντεύξεις...
«Καμιά ντροπή: Ειλικρινά, έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε, απ’ το να ψάχνουμε για ανύπαρκτες δουλειές. Να γιατί αρνούμαστε να μας παρακολουθούν, να μας ελέγχουν, να μας καθοδηγούν, να μας ενοχοποιούν, να μας ακυρώνουν. Αυτή την εποχή, οι τράπεζες ξαναγεμίζουν με δημόσιο χρήμα και τολμούν να μας λένε ότι εμείς πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι. Το 2010, θα είμαστε ακόμα ένα εκατομμύριο άνεργοι χωρίς δικαιώματα. Γι’ άλλη μια φορά, θα χρησιμεύσουμε ως πρόφαση σε διαμάχες ειδικών επί των φτωχών εργαζομένων, που θα αποφασίσουν αυτοί στη θέση μας τι είναι καλό για εμάς».
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ:
Πικετέρος, οι καταληψίες των δρόμων
Η καπιταλιστική κρίση έπληξε την Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η βαθεία ύφεση που ξεκινάει το '97 σε συνδυασμό με τα δημοσιονομικά προβλήματα και την αδυναμία αποπληρωμής του χρέους οδηγούν τις κυβερνήσεις της περιόδου (συνασπισμός κέντρου και κεντροαριστεράς) να υιοθετήσουν ένα πακέτο μέτρων, υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ, με μείωση μισθών και συντάξεων και άνοδο της φορολογίας. Μέτρα που δεν αποδίδουν και οδηγούν στην κατάρρευση του αργεντίνικου όνειρου.
Σε μια χώρα όπου η ανεργία κάλπαζε, με τους δείκτες να φτάνουν στο 20%, προς το τέλος της διακυβέρνησης Μένεμ, η ιδιωτικοποίηση μιας μεγάλης πετρελαϊκής εταιρείας πετάει στο δρόμο μάζες εργαζομένων και συνδικαλιστών στην επαρχία της Σάλτα, μια περιοχή με 200.000 ανέργους σε 1.000.000 κατοίκους. Εμφανίζονται κινήσεις ανέργων που απαιτούν επίδομα ανεργίας κλείνοντας τους δρόμους και αποκλείοντας τα πετρελαϊοφόρα οχήματα. Αυτή είναι ουσιαστικά η πρώτη πράξη αυτού που ονομάστηκε κίνημα των πικετέρος (λόγω του ότι κρατούσαν πικέτες) – το κίνημα των ανέργων εργατών.
Το κίνημα των πικετέρος αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, το επίκεντρο του αγώνα του αργεντίνικου λαού και της εξέγερσης που ονομάστηκε Αργεντινάτζο. Οι πικετέρος είναι οργανωμένοι από τη βάση, οριζόντια, αμεσοδημοκρατικά. Στόχος τους δεν ήταν η επιδείνωση του ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων και των ανέργων, αλλά να υπερνικήσουν αυτή τη διαίρεση και να ενδυναμώσουν τους δεσμούς αλληλεγγύης όλων των εργατών. Στην πορεία της κινηματικής τους δράσης χρησιμοποιούν διάφορα μέσα πάλης, πέρα από τις καταλήψεις δρόμων, κλείνουν τις εισόδους του Μπουένος Άιρες, διαδηλώνουν και συμπαραστέκονται ή συμμετέχουν σε καταλήψεις εργοστασίων, ενώ παίρνουν μέρος και σε αγώνες που σιγά-σιγά ξεπερνούν τα όρια των εργατικών διεκδικήσεων, συμμετέχοντας σε κινήματα για την εκπαίδευση, τα νοσοκομεία, την υγεία, το περιβάλλον, τις πόλεις και τις γειτονιές, τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Το κίνημα των πικετέρος, ξεκίνησε με επίκεντρο το δικαίωμα στην εργασία από τη σκοπιά του ανέργου, μα είναι πιο πλατύ, χωράει κάθε πλευρά της ανθρώπινης ζωής.
ΙΤΑΛΙΑ::
η γενιά της ελαστασφάλειας έχει τον Άγιό της
Ο Σαν Πρεκάριο (Άγιος Επισφαλής) είναι δημιούργημα συνέλευσης επισφαλώς εργαζομένων στο Τρέντο της Ιταλίας, τον Γενάρη του 2004, που στη συνέχεια υιοθετήθηκε από συλλογικότητες εργαζομένων στην επισφάλεια και ανέργων στο Μιλάνο, αλλά και σε άλλες ιταλικές πόλεις. Η οριστική «αγιοποίηση» του έγινε κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης στη διαδήλωση της Πρωτομαγιάς των νέων επισφαλώς εργαζομένων, που γίνεται πάνω από δέκα χρόνια τώρα σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Ο Σαν Πρεκάριο είναι η ποπ εικόνα της γενιάς των επισφαλών. Σε ένα δίκτυο σχημάτων που δημιουργούνται από τη νέα εργατική βάρδια της επισφάλειας και της ανεργίας, σε πόλεις της Ιταλίας, αποτελεί σύμβολο και σημείο αναγνώρισης του νέου μοντέλου εργαζομένου -ανέργου, που δουλεύει μερικώς, πληρώνεται ελλιπώς και κινδυνέυει καθημερινά να βρεθεί στην ανεργία.
Οι δημιουργοί του ευφάνταστα τον περιγράφουν σαν προστάτη των υποαπασχολούμενων, ενοικιαζόμενων, εκμεταλευόμενων, εκβιαζόμενων, απολυμένων, σύντροφο των εργαζομένων χωρίς σωματείο, πολέμιο της ανασφάλιστης εργασίας και του νεοφιλελευθερισμού. Και για να ολοκληρώσουν το προφίλ του «νέου εργαζόμενου», τον θέλουν γιό αστικής οικογένειας, που σπούδασε οικονομικά και στα 25 του χρόνια αποφάσισε να προσπαθήσει να ζήσει ανεξάρτητος από τον οικογενειακό κουμπαρά. Περιπλανώμενος στην αγορά εργασίας γνώρισε τον κόσμο της επισφάλειας και της ανεργίας πριν καταλήξει να γίνει ο προστάτης του. Η εικόνα του Σαν Πρεκάριο είναι αυτή ενός νέου άντρα ή και γυναίκας, με στολή εργασίας είτε σουπερμάρκετ ή φαστφουντάδικου. Κρατά στο χέρι τη σύμβαση εργασιάς. Στη μυθολογία, που οι δημιουργοί του έχουν φτιάξει γύρω από το σύμβολο, εμφανίζεται να έχει αλλάξει μέχρι και επτά δουλειές σε μία μέρα.
Όμως πέρα από το ίδιο το σύμβολο, γύρω από τον Σαν Πρεκάριο συσπειρώνεται ένα δίκτυο αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων που παρεμβαίνουν ενεργά στον κόσμο της εργασίας και της επισφάλειας στη γειτονική χώρα. Με επίκεντρο κάθε χρόνο την ευρωπαϊκή Πρωτομαγιά, δημιουργούν έντυπο υλικό και οργανώνουν διαμαρτυρίες με στόχο τις συνθήκες εργασίας αλλά και τις απολύσεις από το λαμπρερό κόσμο της μόδας μέχρι τον κρυφό κόσμο των ιδιωτικών εταιρειών καθαρισμού. Αναπτύσσεται έτσι μια προσπάθεια δικτύωσης του κόσμου της νέας εργασίας από την Ιταλία και στην Ευρώπη μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Σαν Πρεκάριο αποτελεί μια μυθοποιητική εικόνα, και παριστά μια υπαρκτή κοινότητα. Η διήγηση έτσι μετατρέπεται σε πράξη, δυνατότητα και επιθυμία να δημιουργηθεί ένα είδος συνοχής και αλληλεγγύης που αποτελεί εκκίνηση για να στηρίξουμε συνεχείς αγώνες και να φανταστούμε νέες δυνατότητες. Ποιος είπε ότι η πάλη των τάξεων τελείωσε; Στην Ιταλία δημιουργεί με φαντασία, μέσα από την ανασφάλεια της καθημερινότητας, τα νέα της σύμβολα...
