ΘANAΣHΣ ΣKAMNAKHΣ
Η ενοχλητική μπίλια της επικοινωνιακής πολιτικής έχει κάτσει στο «όλοι φταίμε». Μια διασπορά της κοινωνικής ευθύνης που διεκδικεί και εύσημα ευαισθησίας, καθώς προτάσσει την ανάγκη αυτοσυνείδησης και αισθήματος αυτοκριτικής. Όλοι έχουν το μερίδιό τους στην ευθύνη για την κρίση.
Ο μεγαλοτραπεζίτης και ο μεγαλοεπενδυτής που έβγαλε εκατομμύρια από τη φούσκα του χρηματιστηρίου, και ο αγρότης που έπαιξε τις επιδοτήσεις, πήρε 4X4 και ξόδεψε στα μπουζούκια, στην ίδια μοίρα. Ο πολιτικός με τις παράκτιες εταιρείες που έκλεψε τεράστια ποσά ή ο άλλος που εισέπραξε τις μίζες από τη Ζίμενς κι εκείνος που έκρυψε από την εφορία μερικά ευρώ. Μαζί ο Θέμος Αναστασιάδης κι ο θεατής που τροφοδοτεί το μηχανάκι της AGB ή που δανείστηκε για ν’ αγοράσει ακριβό αυτοκίνητο...
Ο μεγαλοτραπεζίτης και ο μεγαλοεπενδυτής που έβγαλε εκατομμύρια από τη φούσκα του χρηματιστηρίου, και ο αγρότης που έπαιξε τις επιδοτήσεις, πήρε 4X4 και ξόδεψε στα μπουζούκια, στην ίδια μοίρα. Ο πολιτικός με τις παράκτιες εταιρείες που έκλεψε τεράστια ποσά ή ο άλλος που εισέπραξε τις μίζες από τη Ζίμενς κι εκείνος που έκρυψε από την εφορία μερικά ευρώ. Μαζί ο Θέμος Αναστασιάδης κι ο θεατής που τροφοδοτεί το μηχανάκι της AGB ή που δανείστηκε για ν’ αγοράσει ακριβό αυτοκίνητο...
Κι αρχίζουν άπειρες συνεντεύξεις καλλιτεχνών, άρθρα δημοσιογράφων, σχόλια πανεπιστημιακών, αναλύσεις κοινωνιολόγων, που μας λένε για την παθογένεια της χώρας, τις αδυναμίες της φυλής, το κράτος που δεν μπορεί και τους πολίτες που δεν θέλουν, όπου σε έναν ορυμαγδό βαρύγδουπων λέξεων χάνεται η αιτία, η αρχή, η μέση και οι συνέπειες.
Μέσα σ’ αυτά υπάρχουν, κάποιες φορές, και στις καλύτερες περιπτώσεις, σκέψεις και ιδέες πραγματικές, για έναν κόσμο που δεν μας κάνει και έναν άλλο που δεν βλέπουν (ή δεν ελπίζουν) οι αρθρογράφοι, μια αγωνία πραγματική και δημιουργική. Μόνο που κι αυτές οι ιδέες συσκοτίζονται, χάνονται μέσα στην πλημμυρίδα των δημοσιογραφικών εντεταλμένων σκέψεων.
Aφού παρήγαγαν μαζικά συνενόχους εκείνοι που έκαναν τη μεγάλη μπάζα, για να εξασφαλίσουν σιωπή, τώρα δείχνουν με το δάχτυλο προς τα κάτω και υποδεικνύουν τη συλλογική ευθύνη. Έτσι ώστε να μην καταλάβουμε ποιος φταίει για την ελληνική κακοδαιμονία. Στη καλύτερη περίπτωση, ακόμα κι αν δεν είμαστε κλέφτες κι εμείς, ή έστω συνεργοί, είμαστε εκείνοι που έζησαν με δανεικά και τώρα πρέπει να τα επιστρέψουμε. Τόσο απλά.
Το πρόβλημα φυσικά δεν βρίσκεται στο αν υπάρχουν ή όχι παραμορφώσεις στην ελληνική κοινωνία, αν εμφανίστηκαν κοινωνικά φαινόμενα που υπονόμευσαν τη ζωή μας. Αν κυριάρχησε ο ατομισμός και η ιδέα μιας «ευδαιμονικής» ζωής, που συνοψίζεται στο εγώ να ζω καλά και πλούσια και δεν πάει να χαθεί ο κόσμος! Όλα αυτά κι άλλα έχουν συμβεί. Γι’ αυτό κι εκείνοι που τα ανασύρουν ως κυρίαρχα επιχειρήματα της συλλογικής ενοχοποίησης ξέρουν πως πετυχαίνουν τώρα το στόχο της συλλογικής μετάνοιας και τιμωρίας. Και πείθουν τους κατεχόμενους από το ενοχικό σύνδρομο να μην αντιδρούν. Ποιος εξεγείρεται εναντίον του εαυτού του;
Αλλά με αυτά και μ’ αυτά μας στέλνουν ολόκληρο το λογαριασμό για την καπιταλιστική κρίση!
