ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Στόχος μας η ανατροπή
του μνημονίου
Με σειρά άρθρων απάντησε ο Ριζοσπάστης στη συγκρότηση του «Αριστερού βήματος διαλόγου και κοινής δράσης». Η ασυνήθιστη έκταση που έδωσε στο θέμα προδίδει ότι το ζήτημα που έθεσε με τον τρόπο της –καλό ή κακό, επαρκή ή μη επαρκή– η εν λόγω πρωτοβουλία δεκάδων ανθρώπων της Αριστεράς (οι οποίοι ήδη έχουν γίνει εκατοντάδες), ανταποκρίνεται σε πραγματικές αγωνίες της αριστερής βάσης. Ωστόσο, η πολεμικού χαρακτήρα απάντηση των συντρόφων του Ριζοσπάστη δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κινήματος, που έχει να αντιμετωπίσει την πιο σφοδρή κοινωνική επίθεση μετά τον εμφύλιο.
Χαρακτηριστικό ήταν το εκτενές άρθρο της Βάσως Νιέρρη στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη υπό τον τίτλο «Με σημαίες ευκαιρίας και πυξίδες αποπροσανατολισμού». Η αρθογράφος υπενθυμίζει προηγούμενες πρωτοβουλίες της τελευταίας δεκαετίας από δυνάμεις που δορυφοροποιούνταν γύρω από τον ΣΥΝ, για να υποστηρίξει ότι και η νέα πρωτοβουλία κινείται στην ίδια κατεύθυνση. Σ’ αυτό το σημείο, θίγει μια ευαίσθητη χορδή των αγωνιστών της Αριστεράς, που έχουν ταλαιπωρηθεί από καιροσκοπικές κινήσεις «ενότητας» που έγιναν μπούμερανγκ για το κίνημα. Εντυπωσιάζει όμως το γεγονός ότι, σ’αυτή της την αναδρομή, παραλείπει τις δύο πιο κραυγαλέες περιπτώσεις αυτού του είδους – την Κίνηση για την Ενότητα της Αριστεράς του 1980, που κατέληξε στο 17% και το «άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων», και το κοινό πόρισμα ΚΚΕ - ΕΑΡ, που κατέληξε στο «Μεγάλο Συνασπισμό» της Αριστεράς και τον ακόμη μεγαλύτερο συνασπισμό της κυβέρνησης Τζανετάκη.
Το κυριότερο, η σύγκριση του Ριζοσπάστη είναι παντελώς αβάσιμη καθώς, όπως έχει κατά κόρον τονιστεί από όσους πήραν την πρωτοβουλία, το «Αριστερό βήμα» δεν έχει στόχο την πολιτική ενότητα μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς (κάτι ανέφικτο λόγω των στρατηγικών διαφορών τους), ούτε τη δημιουργία μετωπικού σχήματος. Στόχος της είναι να συμβάλει θετικά όχι στις ανάγκες του άλφα ή βήτα κόμματος, αλλά στις ανάγκες του ίδιου του κοινωνικού σώματος, στον αγώνα για την ανατροπή του μνημονίου. Εξίσου άστοχη είναι και η κριτική για «ενότητα πάνω στο πρόβλημα», από το στιγμή που δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε, αποσπασματικό «πρόβλημα», αλλά για μια ιστορικών διαστάσεων κοινωνική «μετάλλαξη». Άλλωστε, τα ίδια τα κείμενα της πρωτοβουλίας οριοθετούν ένα ελάχιστο πολιτικό πρόγραμμα πάνω στο οποίο μπορεί να αναπτυχθεί η κοινή δράση μέσα στο μαζικό κίνημα, με συγκεκριμένες αιχμές (μονομερής διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, ριζική αναδιανομή του πλούτου κ.λπ.), αντι- ΕΕ προσανατολισμό και αντικαπιταλιστικό ορίζοντα.
