ΟΛΓΑ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΥ
Με πρωτοφανή σπουδή, στο πρώτο θερινό τμήμα της Βουλής, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας με τον τίτλο «αναβάθμιση του ΕΣΥ». Στην πραγματικότητα, όντας το εργαλείο εφαρμογής του μνημονίου ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ στο χώρο της υγείας, άνετα θα μπορούσε να φέρει τον πλέον έντιμο τίτλο «ιδιωτικοποίηση, επιχειρηματικοποίηση και κατεδάφιση του ΕΣΥ».
Με τον ευφημισμό «ολοήμερη λειτουργία» περιγράφεται αναλυτικά η ιδιωτική απογευματινή λειτουργία των νοσοκομείων, ενώ ομολογείται ότι η δαπάνη της απογευματινής λειτουργίας θα «βαρύνει τον ασφαλιστικό φορέα του ασθενούς ή την ασφαλιστική του εταιρεία ή τον ίδιο τον ασθενή». Η εμπειρία από την έως τώρα λειτουργία ιδιωτικών απογευματινών ιατρείων στα νοσοκομεία βέβαια είναι ότι στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων πληρώνει ο ίδιος ο ασθενής από την τσέπη του! Ο τελευταίος, έχοντας προ-πληρώσει φόρους και ασφάλιστρα, αναμένεται να ξαναπληρώνει την ώρα της ανάγκης τουŸ Από τα αναμενόμενα έσοδα θα καλύπτεται μέρος των λειτουργικών εξόδων και της μισθοδοσίας των νοσοκομείων, αλλά και οι εφημερίες των γιατρών όταν ο τελικός αριθμός τους υπερβαίνει τον (ελλειμματικό) αρχικά προβλεπόμενο.
Συμπέρασμα: Tο κράτος αποσύρεται (προς το παρόν μερικά, και έπεται συνέχεια) από την υποχρέωσή του να χρηματοδοτεί τα δημόσια νοσοκομεία, και μεταφέρει το κόστος λειτουργίας τους στους πολίτες! Γιατί δύσκολα κανείς πιστεύει ότι τα καταληστευμένα ταμεία που χρωστάν ήδη στα νοσοκομεία πάνω από 3 δισ. ευρώ, θα μπορέσουν να αναλάβουν το κόστος της μελλοντικής λειτουργίας του δημόσιου συστήματος υγείας.
Παράλληλα, ο νόμος αυτός εισάγει σε όλη τη γκάμα των επαγγελμάτων του ΕΣΥ τη δυνατότητα ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενώ από την άλλη μεριά ενδυναμώνει το ρόλο του συντονιστή διευθυντή. Η εικόνα του μέλλοντος για τους εργαζόμενους είναι το νοσοκομείο - γαλέρα για τους νεότερους - ελαστικούς - αναλώσιμους, με επιτηρητές τους συντονιστές διευθυντές που, εκτός των άλλων, θα πάρουν και αυξήσειςŸ.
Όλα τα παραπάνω βρίσκονται σε απόλυτη αντίθεση με την κλαδική σύμβαση που υπογράφηκε την 1η Δεκεμβρίου του 2008 μεταξύ της ΟΕΝΓΕ και του τότε υπουργού Υγείας, και αποτέλεσε το καθαρό κέρδος αγώνων μιας τριετίας τουλάχιστον. Ο αγώνας εκείνος ήταν διμέτωπος: Yπήρχε η κυβέρνηση και από την άλλη μεριά η κλίκα των πρασινογάλαζων «επιστημόνων» που λυμαίνονται τα δημόσια νοσοκομεία από γενέσεως ΕΣΥ και που έχουν τον τελευταίο καιρό πρωτοστατήσει στο σιγοντάρισμα της κυβερνητικής πολιτικής στο χώρο της περίθαλψης. Οι ίδιοι εκείνοι που εναντιώνονται στις προσλήψεις των νέων προβάλλοντας ως επιχείρημα τον «πληθωρισμό» των γιατρών ( το πραγματικό επιχείρημα είναι ότι «η “πίτα” του ΕΣΥ δεν κάνει να κοπεί σε μικρότερα κομμάτια») , οι ίδιοι εκείνοι που συναλλασσόμενοι με την κεντρική εξουσία έχουν μετατρέψει το ΕΣΥ σε πελατολόγιο θησαυρίζοντας από τον ανθρώπινο πόνο, είναι αυτή τη στιγμή οι πραιτοριανοί της «αναβάθμισης» περιμένοντας πως και πως να αρχίσουν να κόβουνε μονέδα πάνω και κάτω από το τραπέζι, «και με το νόμο».
Τελευταία αλλά καθόλου ελάχιστη διάταξη που αξίζει να σχολιαστεί: Με το περίφημο άρθρο 26, δίνεται η δυνατότητα συγχωνεύσεως και κλεισίματος νοσοκομείων με ένα απλό προεδρικό διάταγμα. Ας θυμηθούμε ότι στη γειτονική μας Βουλγαρία, η επέλαση του ΔΝΤ οδήγησε στο κλείσιμο 150 νοσοκομείωνŸ. Ο νόμος αυτός που επιβραβεύει τους υγειονομικούς που καπηλεύονται και μετράν σε ίδιο οικονομικό όφελος τον ανθρώπινο πόνο, που τιμωρεί και απαξιώνει τους υγειονομικούς που ζουν έντιμα από το μισθό τους, που ευνοεί ανάμεσα στους ασθενείς τους έχοντες και κατέχοντες και σπρώχνει στο περιθώριο όλους τους υπόλοιπους είναι ένα από τα πιο ακραία αντιλαϊκά κατασκευάσματα της κυβέρνησης της ΕΕ - ΔΝΤ.
Ήταν αυτονόητη η αντίδραση του μαχόμενου νοσοκομειακού κινήματος με την πενθήμερη απεργία την περασμένη βδομάδα, όσο κι αν οι συνθήκες (απεργία ενός μόνο κλάδου, εν μέσω καλοκαιρινών αδειών) δεν ήταν οι καλύτερες. Το νοσοκομειακό κίνημα οφείλει να ανασυνταχθεί και να συντονιστεί με άλλους κλάδους εργαζομένων το συντομότερο δυνατόν. Την τελική έκβαση της μάχης θα την κρίνει η αποφασιστικότητα με την οποία το σύνολο των εργαζομένων θα κατανοήσει ότι θα πρέπει να εντάξει στους στόχους του το δικαίωμα σε ένα σύστημα υγείας πλήρες, δημόσιο, δωρεάν για όλους, με ταυτόχρονη εθνικοποίηση του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα υγείας και ένταξη των εργαζομένων του στο ΕΣΥ, με δημόσια βιομηχανία παρασκευής φαρμάκων και ιατρικών υλικών. Επιβεβλημένη είναι η αποκλειστική χρηματοδότηση ενός τέτοιου συστήματος από το κράτος και όχι από τα ασφαλιστικά ταμεία. Τα συστήματα με αμιγώς κρατική χρηματοδότηση είναι αποδεδειγμένα και οικονομικότερα και ποιοτικότερα από τα ταμειακά συστήματα. Άλλωστε αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κλείσει η στρόφιγγα διαρροής κεφαλαίων προς τον ιδιωτικό τομέα αλλά και προς τους «επιστήμονες» που καιροφυλακτούν μέσα στα ίδια τα δημόσια νοσοκομεία.
Η Όλγα Κοσμοπούλου είναι μέλος του ΔΣ της ΟΕΝΓΕ.
