Απαγορεύει κάθε σύμβαση πάνω από το μνημόνιο...ΓΣΕΕ-ΣΕΒ!
Ακόμη και τον… ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ «ξεθάβουν» τα εξαπτέρυγα του συστήματος, προκειμένου να δικαιολογήσουν την απόφαση της κυβέρνησης του υιού του και νυν πρωθυπουργού να καταργήσει τις διαπραγματεύσεις για σύναψη συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Έτοιμη ρύθμιση από Λοβέρδο, με οδηγό πράξη νομοθετικού περιεχομένου του 1985, του Ανδρέα Παπανδρέου», έγραφαν στο πρωτοσέλιδό τους τα Νέα, την Παρασκευή, θορυβημένα προφανώς από τις έντονες αντιδράσεις που έχει προκαλέσει ακόμη και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος το νέο αυτό πραξικόπημα. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, στο συγκρότημα Λαμπράκη να επικαλεστούν και πάλι το όνομα του πρώην πρωθυπουργού στην περίπτωση που η κυβέρνηση, όπως φημολογείται έντονα, επιχειρήσει να αντιγράψει και το περιβόητο «άρθρο 4», σε μια προσπάθεια να βάλει φρένο στις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, οι κινήσεις αυτές μαρτυρούν την κατάσταση που επικρατεί στο Μαξίμου και τα επιτελεία της αστικής τάξης, όπου κυριαρχεί ο φόβος πως το λεπτό σκοινί που κρατά τις ισορροπίες (και τους ίδιους στην εξουσία) δεν θα αντέξει για πολύ. Δεν μπορεί, άλλωστε, παρά να θυμούνται ότι πριν από 25 χρόνια, οι αποφάσεις του Α. Παπανδρέου είχαν προκαλέσει τη διάσπαση της ΠΑΣΚΕ, ενώ είχαν στην πλειοψηφία τους καταργηθεί στους δρόμους – κι αυτό, είναι ένα ενδεχόμενο που σήμερα τρομάζει περισσότερο το κεφάλαιο, την κυβέρνησή του και την τρόικα ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ. Περισσότερο δε που και στην Ευρώπη, κάτω από την ογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, πληθαίνουν τα «όχι» και οι «ανταρσίες» στα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλλονται στο όνομα της εξυγίανσης και της σταθερότητας – με πιο πρόσφατο παράδειγμα την Ουγγαρία, της οποίας η (δεξιά) κυβέρνηση δεν δίστασε να πετάξει έξω το ΔΝΤ.
Ήδη, η κυβέρνηση δέχεται ομαδικά πυρά από συνδικαλιστές, συνταγματολόγους (πλην αυτών που είναι μέλη της, όπως ο Λοβέρδος και ο Βενιζέλος…) και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης για το νέο πραξικόπημα. Άλλωστε, είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κατάργηση όλων εκείνων των συλλογικών συμβάσεων και αποφάσεων της διαιτησίας που έχουν υπογραφεί φέτος και δίνουν (οριακές) αυξήσεις, αμφισβητώντας στην πράξη την προδοσία της ΓΣΕΕ, συνιστούν ευθεία παραβίαση σειράς «θεσφάτων»: των άρθρων 5 και 22 του ελληνικού Συντάγματος, το άρθρο 98 της διεθνούς σύμβασης εργασίας, τον νόμο 1876 του 1990, καθώς και πολλές ομόφωνες αποφάσεις του Αρείου Πάγου.
Διόλου δεν αποκλείεται, αυτή η πλευρά να λειτουργήσει καταλυτικά για κάποια τμήματα της βάσης του ΠΑΣΟΚ που εξακολουθούσαν να έχουν αυταπάτες ή απλώς περίμεναν να ξεχειλίσει το ποτήρι για να αντιδράσουν. Να τους δώσει διέξοδο στους αγώνες και τη σύγκρουση με την πολιτική που καταστρέφει το παρόν και το μέλλον της εργατικής τάξης. Να δημιουργήσει νέες δυνατότητες μιας πιο ουσιαστικής και βαθιάς ενότητας στη βάση, που θα υπερβαίνει τα υπάρχοντα «στεγανά» και τις αγκυλώσεις.
Παράλληλα, οι εξελίξεις αυτές καθιστούν σαφές στα μάτια των χιλιάδων εργαζόμενων που έχουν ήδη επιλέξει το δρόμο της αντίστασης και της ανυπακοής ότι οι παραδοσιακοί μηχανισμοί διαμεσολάβησης (όπως είναι και ο ΟΜΕΔ), που εξασφάλιζαν για μεγάλο χρονικό διάστημα σχετική κοινωνική ηρεμία, αχρηστεύονται από την ίδια την αστική τάξη, η οποία επιχειρεί να τους αντικαταστήσει απευθείας με την «μπότα» του μνημονίου. Το συμπέρασμα είναι προφανές: H αντιπαράθεση και οι αγώνες είτε θα αποκτήσουν συνολικά και πολιτικά χαρακτηριστικά είτε είναι καταδικασμένοι να ηττηθούν. Ή θα θέσουν στο στόχαστρό τους όχι τη διεκδίκηση κάποιων μικροβελτιώσεων και της μερικής ανάσχεσης της επιδρομής, αλλά τη συνολική ανατροπή της πολιτικής κεφαλαίου - κυβέρνησης - τρόικας ή θα σπείρουν την απογοήτευση στους εργαζόμενους, εδραιώνοντας επικίνδυνα στις τάξεις τους την τάση της υποταγής.
Υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες, καθίσταται ζωτική ανάγκη η δημιουργία ενός πλατιού, ακηδεμόνευτου, αγωνιστικού και ριζοσπαστικού εργατικού μετώπου, που θα γκρεμίσει τα ασφυκτικά όρια της αντιδραστικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και θα προβάλει το αίτημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα – τα θέλουμε όλα, τώρα». Σε αυτή την κατεύθυνση, θα βοηθήσει αναμφίβολα η συγκρότηση ενός ενωτικού κέντρου αγώνα, που θα στηρίζεται στην ουσιαστική συμβολή όλων των αγωνιζόμενων τμημάτων της εργατικής τάξης, των ανέργων, των μεταναστών, των νέων. Ενός κέντρου του οποίου τη «μαγιά» μπορούν να αποτελέσουν τα πρωτοβάθμια σωματεία και οι ομοσπονδίες που κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση.
Όλος αυτός ο κόσμος του αγώνα είναι αναγκαίο και εφικτό να συναντηθεί στο αίτημα της διεκδίκησης μιας διαφορετικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, μιας «σύμβασης αντι-ΓΣΕΕ», που θα περιλαμβάνει ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς (ειδικά στους κατώτερους), θα αμφισβητεί και θα καταργεί στην πράξη τα μοντέλα της ελαστικής εργασίας, της ανασφάλειας, της ελευθερίας των απολύσεων. Ο ίδιος κόσμος μπορεί, επίσης, να ενωθεί γύρω από το μέγιστο θέμα του ασφαλιστικού, για την κατάργηση όλων των σχετικών νομοσχεδίων - εκτρωμάτων.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων της Αθήνας θεωρεί ότι η επικείμενη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα ακόμη σταθμό στην άγρια ταξική σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Μπορεί και πρέπει να γίνει η αφετηρία ενός πιο ουσιαστικού, δραστήριου και με μόνιμα χαρακτηριστικά πανελλαδικού συντονισμού, ανάμεσα σε όλες τις αντίστοιχες κινήσεις που έχουν αναπτυχθεί και δραστηριοποιούνται και σε άλλες πόλεις και περιοχές της Ελλάδας. Η σύγκρουση της ΔΕΘ μπορεί και πρέπει να σφραγιστεί από μια μεγάλη, ανεξάρτητη συγκέντρωση, από πρωτότυπες όσο και μαχητικές μορφές παρέμβασης, ενδεχομένως δε και από μια ανοιχτή συνέλευση, η οποία θα αποτελέσει το έναυσμα για να δοθούν από καλύτερες θέσεις οι επόμενες μάχες.
