Βοούν τα γεγονότα. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Εδώ, δεν πάει άλλο με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Με την απόφασή της να υλοποιήσει την ουσιαστική κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και την υπερίσχυση των επιχειρησιακών, παράλληλα με τη μεθοδευόμενη κατάργηση και του κατώτερου μισθού και μεροκάματου (πράγματα που σημειωτέον έχει υπογράψει στο μνημόνιο 2 από τις 6 Αυγούστου), η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επαναβεβαιώνει για πολλοστή φορά ότι είναι το πιο τυφλό όργανο του κεφαλαίου που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Καμιά κυβέρνηση δεν ακολούθησε ποτέ πιο αντιλαϊκή πολιτική. Καμιά κυβέρνηση δεν προκάλεσε μεγαλύτερα οικονομικά δεινά στον ελληνικό λαό, καμιά κυβέρνηση δεν έδειξε με την πολιτική της μεγαλύτερο μίσος εναντίον των εργαζομένων, των νέων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων. Παράλληλα, πιο μίσθαρνο όργανο των ξένων από αυτή την κυβέρνηση μόνο κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής και την άμεση μετεμφυλιακή περίοδο είχαμε συναντήσει. Είναι αμφίβολο αν η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει μισήσει τόσο βαθιά κυβέρνηση όσο αυτήν του Γ. Παπανδρέου. Δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για τους εργαζόμενους όσο αυτή η κυβέρνηση παραμένει στην εξουσία. Η ανατροπή της αποτελεί επιτακτική αναγκαιότητα. Οποιαδήποτε κυβέρνηση και αν την αντικαταστήσει, πρώτον είναι αμφίβολο αν θα ακολουθήσει τόσο αντεργατική πολιτική και δεύτερον είναι βέβαιο ότι η νέα κυβέρνηση θα είναι πιο αδύναμη πολιτικά ή κοινωνικά από αυτήν του Γ. Παπανδρέου, άρα το λαϊκό κίνημα θα μπορεί να δώσει από καλύτερες θέσεις τους αγώνες του.
Αυτό το σχήμα, βεβαίως, είναι θεωρητικό. Για να δώσει το κίνημα τους αγώνες του από «καλύτερες θέσεις» πρέπει πρώτα απ’ όλα να δίνει αγώνες – και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι στον τομέα αυτόν η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική. Ζαλισμένος, τρομαγμένος, αδρανής ο κόσμος παρακολουθεί παράλυτος με σοκ και δέος την κυβέρνηση Παπανδρέου στο καταστροφικό της έργο. Οι εργαζόμενοι χάνουν τα πάντα, αλλά δεν αντιδρούν – τουλάχιστον ακόμη. Έτσι όμως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κερδίζει χρόνο και ισοπεδώνει ανενόχλητα τα πάντα, καταλύει όλα τα εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρούς αγώνες δεκαετιών κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες, οι αλλαγές που προωθεί το ΠΑΣΟΚ δεν είναι όλες αντιστρεπτές από την επόμενη αστική κυβέρνηση. Οι περισσότερες θα διατηρηθούν και θα αποτελούν το πλαίσιο του νέου εργασιακού και κοινωνικού Μεσαίωνα, στον οποίο οδηγεί με επιτυχία και χωρίς αντιστάσεις ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος άλλωστε θα φύγει από την Ελλάδα μόλις ολοκληρώσει το αποτρόπαιο έργο του. Θα φύγει ως ο πιο μισητός από τους εργαζόμενους πρωθυπουργός που πέρασε από αυτή τη χώρα, αλλά και ο πιο επιτυχημένος υπηρέτης των πιο επιθετικών κύκλων του κεφαλαίου, ελληνικού και ξένου.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είναι πιο ισχυρή από όσο φανταζόμαστε, γιατί έχει πολύ ισχυρές πλάτες στις ΗΠΑ και στην ΕΕ επειδή υλοποιεί με τυφλή πειθαρχία τις εντολές τους ανά πάσα στιγμή, χωρίς φυσικά να έχει η ίδια οποιαδήποτε πολιτική ή ιδεολογική αντίρρηση με τα μέτρα που απαιτούν. Ως κυβέρνηση δωσίλογων που εφαρμόζουν τις διαταγές των ξένων δυναστών της ΕΕ και του ΔΝΤ, αισθάνονται και με το δίκιο τους ότι πλέουν μέσα σε ένα πανευρωπαϊκό ρεύμα κυβερνήσεων που αναδιανέμουν τον κοινωνικό πλούτο υπέρ του κεφαλαίου, «γδέρνοντας» τους εργαζόμενους και τα μεσαία στρώματα. Η επίδειξη ισχύος αυτού του υπό γερμανική ηγεμονία αντιδραστικού μπλοκ μέσω της εξευτελιστικής καθυπόταξης της Ιρλανδίας και την τελική υπαγωγή της σε καθεστώς υποτέλειας παρά την αρχική άρνηση της δεξιάς κυβέρνησής της, σίγουρα ενισχύει τις «κυβερνήσεις - Κουίσλινγκ» όπως αυτή του Γ. Παπανδρέου. Αν μάλιστα υπαχθούν σε μνημόνιο και οι κυβερνήσεις των σοσιαλιστών της Πορτογαλίας και ίσως της Ισπανίας, όπως εκτιμάται σχεδόν από τους πάντες, και στη συνέχεια όλες οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου συν την Ιρλανδία και ίσως το Βέλγιο ενταχθούν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης κρατών και λαών βάσει του σχεδίου «συντεταγμένης χρεοκοπίας» που προωθεί η Γερμανία, τότε θα έχει συντελεστεί ένα ποιοτικό άλμα στην εξελικτική μετάλλαξη του χαρακτήρα της ΕΕ σε γερμανικό Ράιχ.
Η διαδικασία αυτή, η οποία πέρα από τον εξανδραποδισμό από πολιτική, οικονομική και κοινωνική σκοπιά των εργαζομένων και ολόκληρων των ευρωπαϊκών λαών απαιτεί το συμβιβασμό με τη νέα, υποτελή θέση τους και των αστικών τάξεων των χωρών της ΕΕ, θα σηματοδοτήσει το μαζικό πέρασμα της Ευρώπης σε μια νέα, μεσαιωνική για τους λαούς, κατάσταση. Μένει να αποδειχθεί αν οι λαοί θα κατορθώσουν να υλοποιήσουν το σύνθημα «Έξω από την ΕΕ», το οποίο πάντως σε καμιά σχεδόν χώρα μέχρι τώρα δεν συγκεντρώνει τη λαϊκή πλειοψηφία, χωρίς βεβαίως να αποκλείεται αυτό να αλλάξει στην πορεία. Οψόμεθα.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου