Εφημερίδα της ανεξάρτητης Αριστεράς

Η ελπίδα δικιά μας,ο φόβος δικός τους

Υπάρχει και άλλος δρόμος απάντησης στην κρίση, με το κεφάλαιο να πληρώνει

Καθεστώς ζόφου, επιβάλλουν κυβέρνηση, τρόικα και κεφάλαιο μέσα στους τόπους δουλειάς, βαθιά μέσα στη συνείδηση του κάθε εργαζόμενου. Η τρομοκρατία των απολύσεων, ο ίλιγγος του κενού της ανεργίας, η καταχνιά ενός πολύ δύσκολου χειμώνα στοιχειώνουν τη σκέψη. Και όλα αυτά χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, ότι αυτή η πολιτική, του μνημονίου και της αστικής διαχείρισης της κρίσης μπορεί να μας βγάλει απ’ αυτήν, σε ορατό βέβαια διάστημα. 



ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ



Το σύστημα χρησιμοποιεί το Δόγμα του Σοκ, όπως εύστοχα το έχει περιγράψει η Ναόμι Κλάιν στο ομώνυμο βιβλίο της. Με ολομέτωπη σαρωτική επίθεση και σάρωμα όλων των δεδομένων και των κατακτήσεων μεμιάς δημιουργείται μια κατάσταση σοκ. Οι εργαζόμενοι μοιάζουν ξαφνικά σαν να έχουν χτυπηθεί από έναν κοινωνικό τυφώνα και μετατρέπονται σε απελπισμένους πρόσφυγες της ζωής και δυστυχισμένους επαίτες στο νέο ρημαγμένο τοπίο της καταστροφής.
Γι’ αυτό η άθλια κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου προχωρά σε ένα νέο γύρο «αστραπιαίου πολέμου» (κατά τα πρότυπα της ναζιστικής Βέρμαχτ) επιδιώκοντας μέσα στις επόμενες 100 μέρες (παλιότερα ηχούσαν αλλιώς οι πρώτες 100 μέρες) την εφαρμογή βαθιών αντιδραστικών τομών σε όλα τα επίπεδα. Μπαίνουμε σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη χρονιά (2011) για την εξέλιξη της «θεραπείας». Δεν πρόκειται για αντιδραστικές αλλαγές, έστω πολύ αντιδραστικές, αλλά για μια συνολική κοινωνική αντεπανάσταση, που φιλοδοξεί να γυρίσει την εκμετάλλευση των εργαζομένων σε ένα κοινωνικό λυκόφως.
Μπορεί οι επικυρίαρχοι να χαίρονται γιατί ο φόβος έχει εγκατασταθεί στο στρατόπεδο των εργαζομένων, αλλά η ελπίδα έχει μείνει μετέωρη. Έφυγε από το αστικό στερέωμα. Μέχρι πριν από δύο χρόνια ο περισσότερος κόσμος ήλπιζε ότι θα βελτίωνε τη ζωή τη δική του και των παιδιών του μέσα στο σύστημα, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του: μισθωτή εργασία, δάνειο, αγορά. Τώρα αυτός ο κόσμος, αυτή η ελπίδα καταρρέουν με δραματικό τρόπο. Το ζητούμενο για την Αριστερά, ειδικά την επαναστατική και το μαζικό κίνημα ανατροπής είναι να κερδίσουν τη μάχη της ελπίδας, να αλλάξει η ελπίδα στρατόπεδο, να συνδεθεί με τον αγώνα και την προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Έτσι θα αλλάξει και ο φόβος στρατόπεδο. Κοντολογίς, η Αριστερά δεν θα εμπνεύσει κυρίως αναλύοντας την καταστροφή που έρχεται (με τη μορφή της πτώχευσης των εργαζομένων), αλλά ανανεώνοντας την ελπίδα ενός διαφορετικού δρόμου, όχι απλά επιβίωσης αλλά και δημιουργίας.
Γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο. Η υποταγή στον οδοστρωτήρα του μνημονίου οδηγεί σε κοινωνική ισοπέδωση. Κι όμως, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι πιο αδύνατη από ποτέ, όσο κι αν ενισχύεται από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο. Βεβαίως, τα καλά λόγια της Μέρκελ και του Στρος Καν για τους «ανθρώπους τους στην Αθήνα» και για τη δήθεν εκλογική νίκη «των σοσιαλιστών» και της «Αριστεράς» του ΠΑΣΟΚ (ήμαρτον!) ηχούν πολύ αποκαλυπτικά στον κόσμο που βλέπει τα ματωμένα δόντια της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή της επίθεσης και της άθλιας κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και κάθε επίδοξου διαχειριστή της ίδιας πολιτικής. Και είναι μια ελπίδα πραγματοποιήσιμη!
Η ελπίδα αναγεννιέται όσο οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ενάντια στον καταστροφικό μονόδρομο του κεφαλαίου. Κόβουν τους μισθούς, τις συντάξεις, τις θέσεις εργασίας; Απολύουν, αποκεφαλίζουν ανθρώπους, όνειρα; Κλείνουν μαγαζιά, κλείνουν ζωές; Δεν είναι μονόδρομος! Οι εργαζόμενοι μπορούν να επιβάλουν αυξήσεις μισθών με άρνηση και διαγραφή του χρέους και να εξοικονομήσουν για τις ανάγκες τους δισεκατομμύρια που σήμερα πηγαίνουν στους τοκογλύφους (ξένες και ελληνικές τράπεζες). Ρήξη και έξοδο από το ευρώ, την ΟΝΕ και την ΕΕ, με τους δικούς μας όρους. Πέρασμα στο Δημόσιο των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, στρατηγικής σημασίας και υποδομών, καθώς και εκείνων που κλείνουν (και μπορούν να επιβιώσουν) με εργατικό έλεγχο, χωρίς αποζημίωση. Δραστική και αναλογική φορολόγηση των κερδών και του συσσωρευμένου πλούτου και δήμευση της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας. Κι ακόμα, σε επιχειρήσεις που κλείνουν και πετούν στο δρόμο εργαζόμενους, δήμευση και αξιοποίηση της περιουσίας των αφεντικών. Γιατί οι επιχειρήσεις πτωχεύουν, τα αφεντικά όχι.
Η ελπίδα ανασαίνει γιατί στην καρδιά της καπιταλιστικής κρίσης, αναπτύσσεται ένα σύγχρονο αντικαπιταλιστικό ρεύμα αμφισβήτησης και σύγκρουσης με το σύστημα, αναζήτησης μιας νέας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής. Ζούμε ένα παρατεταμένο, αλλά όχι λιγότερο βαθύ «1989» του υπαρκτού καπιταλισμού. Όπως καταγράφηκε και στην εκτίναξη της αντικαπιταλιστικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γενικά στην αριστερόστροφη ψήφο, στις ζυμώσεις μέσα στη νεολαία και στην εργατική τάξη, διευρύνεται η ζώνη των ανθρώπων που συνδέουν –με ασαφή ίσως ακόμα τρόπο– την πάλη ενάντια στην επίθεση με την ανάγκη να ανατραπεί συνολικά το σύστημα. Αναζητούν ως απάντηση στην αστική αντεπανάσταση μια νέα αντικαπιταλιστική επαναστατική πορεία, θέτουν ερωτήματα για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό πρόγραμμα. Αυτή η νέα πρωτοπορία, που μπορεί να συσπειρωθεί στο ΝΑΡ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε σχήματα και κινήσεις, στην κατεύθυνση ενός ισχυρού αντικαπιταλιστικού πόλου για να αλλάξει το κίνημα και η Αριστερά, για να επιβληθεί η ανατρεπτική κοινή δράση, μπορεί να έχει τεράστια επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις, να είναι πραγματικά μια «ασύμμετρη απειλή» για το σύστημα.
Η ελπίδα βρίσκεται στις ευρωπαϊκές και διεθνείς αντιστάσεις που φουντώνουν, από τους ιρλανδούς και πορτογάλους εργαζόμενους μέχρι τους βρετανούς και ιταλούς φοιτητές. Η εποχή μας μπορεί να μην σφραγισθεί από την υποταγή, αλλά την εξέγερση και την ανατροπή. Η ελπίδα ξαναγεννιέται στις νέες συλλογικότητες που διαμορφώνονται στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, στην αίσθηση πως κανείς δεν μπορεί μόνος του, αλλά πρέπει να παλέψει μαζί με τους άλλους, ακόμα κι αν είναι διαφορετικών ειδικοτήτων, διαφορετικής σύμβασης, ηλικίας ή εθνικότητας.
Η ελπίδα δεν ζει μόνη της. «Κατοικεί στο ίδιο σπίτι» με το φόβο, την ανημπόρια, την υποταγή. Κι όμως διεκδικεί να πει την τελευταία λέξη, γιατί μόνο αυτή μπορεί να κινήσει και να αλλάξει τα πράγματα. Ριζικά. Και αυτό έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος της δουλειάς. Μπορεί να το επιβάλει. Αν (εξ)εγερθεί! Γιατί το πιο πηχτό σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή.

0 Τοποθετησεις: