Αν κάποιος επιθυμεί να αντιληφθεί πόσο εκτεταμένη είναι αλλά και πόσο ανεκτή γίνεται η διαφθορά στη ΦΙΦΑ, για την οποία γράψαμε και την προηγούμενη εβδομάδα με αφορμή τις ποινές που επιβλήθηκαν σε δύο αξιωματούχους του εν λόγω παγκόσμιου ποδοσφαιρικού διευθυντηρίου, δεν έχει παρά να επιστρέψει για λίγο στο 2002. Την άνοιξη του έτους εκείνου το αφεντικό της ΦΙΦΑ, Ζεπ Μπλάτερ, βαρυνόταν με καταγγελίες για πληθώρα οικονομικών σκανδάλων.
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ
Οι κατήγοροι επικαλούνταν στοιχεία που, αν μη τι άλλο, έχρηζαν έρευνας – άμεσης και διεξοδικής. Ένας από αυτούς ήταν ο (μακαρίτης, πια) αντιπρόεδρος της ΦΙΦΑ και πρόεδρος της σκοτσέζικης ομοσπονδίας, Ντέβιντ Γουίλ. Μεταξύ άλλων ο Ντ. Γουίλ κατηγόρησε τον Ζ. Μπλάτερ για την ανεξήγητη εξαφάνιση 572 εκατ. ελβετικών φράγκων από τηλεοπτικά δικαιώματα. Επίσης τον μέμφθηκε επειδή τα τηλεοπτικά δικαιώματα των Μουντιάλ 2002 και 2006 δόθηκαν σε εταιρεία που προσέφερε 100 εκατ. δολάρια λιγότερα από την ανταγωνίστριά της (υποψία μίζας, δηλαδή). Την τελευταία αυτή αιτίαση τη διατύπωσε και ο γενικός γραμματέας της ΦΙΦΑ, Μισέλ Ζεν Ρουφίνεν, σε έκθεση 300 σελίδων. Άφθονα δώρα, παράτυπα και σκανδαλώδη, καταλόγιζε ο Μ. Ρουφίνεν στο... θείο Ζεπ, εναντίον του οποίου κατέθεσαν αγωγή στα ελβετικά δικαστήρια τα 11 από τα 24 μέλη της ΦΙΦΑ. Κι όμως, εν μέσω όλων αυτών ο Ζ. Μπλάτερ κατατρόπωσε τον έτερο διεκδικητή της προεδρίας, τον Ισα Χαγιάτου από το Καμερούν. Αν δεν επρόκειτο για αποτέλεσμα ψηφοφορίας, θα μπορούσε να είναι τελικό σκορ σε αγώνα μπάσκετ ανάμεσα σε ομάδα του ΝΒΑ και κάποιο σύλλογο της ελληνικής Α2: 139-56! Σύμφωνοι, ουδείς ένοχος μέχρι να αποδειχθεί με τετράγωνο τρόπο η ενοχή του. Πώς εξηγείται, όμως, η συντριπτική επικράτηση του... λερωμένου από τόσες επιβαρυντικές ενδείξεις Ζ. Μπλάτερ επί ενός τύπου άφθαρτου που, επιπροσθέτως, διέθετε τη φήμη του ικανού; Η εξήγηση είναι κυνικά απλή: Τα κατώτερα διαζώματα της θεσμικής διεθνούς ποδοσφαιρικής πυραμίδας, δηλαδή οι εθνικές ομοσπονδίες, δεν ενδιαφέρονταν για κάτι τέτοια. Για απτά οφέλη ενδιαφέρονταν. Οταν μάλιστα κατάλαβαν ότι ο Ζ. Μπλάτερ έστω και δύσκολα θα νικούσε, τον στήριξαν για να μη χάσουν την εύνοιά του. Κάπως έτσι προέκυψε ο εκλογικός θρίαμβος! Μετά; Μετά άρχισε το Μουντιάλ της Ασίας – το πιο νοθευμένο όλων των εποχών από διαιτητικές αποφάσεις. Όλοι θυμούνται τις απερίγραπτες αβάντες στη Νότιο Κορέα (ύψιστη προτεραιότητα!), θύμα των οποίων στο τέλος έπεσε και η Ισπανία. Απείρως λιγότεροι θυμούνται την εύνοια των διαιτητών στους Ισπανούς στην πρώτη φάση της διοργάνωσης στα ματς με Σλοβενία, Παραγουάη. Η εύνοια αυτή δικαίωσε τους προηγηθέντες ψιθύρους: Οι Ισπανοί θα ανταμείβονταν, στο μέτρο του δυνατού, διότι είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επανεκλογή του Ζ. Μπλάτερ. Αυτή είναι η ΦΙΦΑ και αν υπάρχει κανείς που εκπλήσσεται με τους διάφορους Τεμάρι και Ανταμού ας «ανταμώσει» κάποια στιγμή με την πραγματικότητα. Πώς ήταν η σκωπτική ρήση του άγγλου συγγραφέα Ασλεϊ Μπρίλιαντ; «Θέλω λιγότερη διαφθορά ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετάσχω». Άντε, σε ελαφρύτερες (;) περιπτώσεις το κακό δεν έγκειται στην προσδοκία της απευθείας συμμετοχής, αλλά στην επιδίωξη των καλών σχέσεων με τους άνακτες των βασιλείων, από τα οποία αναδύεται η μπόχα. Ε και; Διασώζεται κάτι;
Προφανώς όχι.
Προφανώς όχι.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου