Το «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα» του Ντίνου Ηλιόπουλου αδυνατεί να αποδώσει –μα και να σατιρίσει– στο ελάχιστο την κατάσταση που επικρατεί τούτες τις ημέρες στον «πολυμετοχικό» Παναθηναϊκό. Ακόμη και εκφράσεις όπως «ξεκατίνιασμα» επιστρατεύει ο αθλητικός Τύπος, ο οποίος εν προκειμένω δύσκολα μπορεί να επικριθεί για μεγάλη υπερβολή, προκειμένου να περιγράψει το νέο –αγριότερο παρά ποτέ– γύρο διελκυστίνδας εξουσίας ανάμεσα στους ανταγωνιζόμενους επιχειρηματικούς πόλους, που δραστηριοποιούνται στον Παναθηναϊκό.
του Διονύση Ελευθεράτου
Μια.... τριμερής σύγκρουση που άρχισε όταν η εφημερίδα Πράσινη –του στρατοπέδου Γιαννακόπουλου– χαρακτήρισε «γλάστρα» τον πρόεδρο Ν. Πατέρα, συνεχίστηκε με την παραίτηση του τελευταίου και έγινε ανεξέλεγκτη με τη «μετωπική» Γ. Βαρδινογιάννη - Α. Βγενόπουλου. Με τον πρώτο να αποκαλεί το δεύτερο «ψευδομεσσία» – ναι, τόσο «ωραία ατμόσφαιρα». Την ώρα που γράφονταν αυτές οι αράδες εξελίσσονταν διαβουλεύσεις και ζυμώσεις, αλλά ορισμένα πράγματα είναι μάλλον τελεσίδικα. Όπως, φερ' ειπείν, η οριστική καταρράκωση του πατροπαράδοτου παραμυθιού για την ...«αγνή αγάπη» των παραγόντων και μεγαλομετόχων προς τις ομάδες τους – διότι προφανώς το μύθευμα δεν αφορά μόνον στον ΠΑΟ. Πολλοί διερωτώνται γιατί στην ευχή έχει ξεσπάσει τέτοιος πόλεμος στον Παναθηναϊκό, τη στιγμή που αφενός η ομάδα βρίσκεται «καβάλα στο άλογο» –για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια– κι αφετέρου ο Ολυμπιακός διέρχεται περίοδο κρίσης, σε όλα τα επίπεδα (αγωνιστικό, οικονομικό, διοικητικό).
Η απάντηση είναι: για αυτό ακριβώς, ή μάλλον και για τα δύο! Πρώτο: περισσότερα οφέλη –οικονομικά, σε προβολή ή αμφότερα– υπόσχεται η κατάληψη καλύτερων θέσεων σε «μαγαζιά» που ανακάμπτουν κι ο ΠΑΟ σε αυτήν την κατηγορία ανήκει τώρα. Δεύτερο: το αποκτηθέν προβάδισμα έναντι του Ολυμπιακού ευνοεί τις φυγόκεντρες δυνάμεις στα «ψηλά διαζώματα» του Παναθηναϊκού. Τούτη τη στιγμή ο «αιώνιος αντίπαλος» δεν προκαλεί το δέος που προκαλούσε μέχρι πρότινος κι έτσι τα ανταγωνιζόμενα «πράσινα» στρατόπεδα νιώθουν ότι μπορούν να κονταροχτυπηθούν ....ελεύθερα.
Τι προηγήθηκε της συγκρότησης του «πολυμετοχικού» και κατ' ουσία πολυκέφαλου ΠΑΟ; Ο βασικός διαχωρισμός ανάμεσα στη διοίκηση Βαρδινογιάννη και το «αντιπολιτευόμενο» μπλοκ των Βγενόπουλου - Γιαννακόπουλου, που καταχώνιαζαν τις αντιθέσεις τους. Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα; Σε ένα ...πανηγύρι «λυκοφιλιών» και προσωρινών συμμαχιών που ανατρέπονταν ανά μήνα και... κατά θέμα.
Σε όλο τούτο το «σήμερα μαζί με σένα – αύριο χώρια» οι νουνεχείς οπαδοί της ομάδας δεν είδαν ασφαλώς την αρετή της ευελιξίας, αλλά το χούι του καιροσκοπισμού.
«Ωραία ατμόσφαιρα» επικρατεί και στον Ολυμπιακό, τον οποίο πολιορκεί ο εφοπλιστής Β. Μαρινάκης, αξιοποιώντας την αποδυνάμωση του Κόκκαλη. Ο Μαρινάκης, αφού ξεκαθάρισε –εμμέσως πλην σαφώς– ότι ακόμη κι αν αναμειχθεί ενεργά δεν θα επωμιστεί ο ίδιος τα χρέη της ΠΑΕ, έκανε μια αρκούντως «δημαγωγική» πρόταση: Να δώσει μερικά εκατομμύρια για να βοηθήσει τον Ολυμπιακό να προσλάβει έναν καλό προπονητή. «Νομίζει πως βγάλαμε δίσκο για έρανο;», ήταν η ανεπίσημη απάντηση της ΠΑΕ. Κάπου μέσα στις ποικίλες στιχομυθίες και ατάκες, ο Μαρινάκης θυμήθηκε εκείνο το «ο Ολυμπιακός είναι ιδέα». Όσοι φίλοι της ομάδας του Πειραιά είναι άνω των 35-40 ετών πιθανότατα θα θυμήθηκαν πότε άκουγαν την ίδια ατάκα να επαναλαμβάνεται με στόμφο. Για την ακρίβεια η ατάκα είχε ως εξής: «Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πουλιούνται». Το έλεγαν στο δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας όσοι έκαναν τότε κουμάντο στον Ολυμπιακό και υπό τους ήχους αυτού του «παιάνα» ...πούλησαν την ΠΑΕ στον Κοσκωτά!
