Κυβέρνηση: Στη «μάχη του ’40», ήταν με τους Γερμανούς

Ο Λοβέρδος υπέγραψε «καλά σαράντα», τώρα παζαρεύει για τα κόλλυβα

Για να ξηλώσεις ένα πουλόβερ πρέπει να αρχίσεις από έναν κόμπο. Ο πρώτος κόμπος στον αγώνα για να ξηλωθεί το μνημόνιο ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΝΤ και ΕΕ, είναι η «μάχη του ασφαλιστικού». Θα αρχίσει πράγματι από ’κει το ξήλωμα; Κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων. Αλλά, εάν δεν δοκιμάσουμε, δεν θα μάθουμε!
του Κώστα Μάρκου




Στο κάτω - κάτω  σε αυτό το πεδίο, στο ασφαλιστικό, ήρθε η πρώτη μεγάλη ήττα του σημιτικού εκσυγχρονισμού και από δω ξεκίνησε η αρχή της πτώσης του, πάνω στην οποία χορεύει, τώρα, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, μετά την προχθεσινή αποκαθήλωση της αγιογραφίας του από τον Μαντέλη.
Το ασφαλιστικό συμπυκνώνει τις προσδοκίες των εργαζομένων από κάποια συμμετοχή τους στην εκτίναξη της παραγωγικότητας της ίδιας της εργασίας τους και από τις διαδοχικές κατακτήσεις των επιστημονικών επαναστάσεων, οι οποίες αύξησαν το προσδόκιμο ζωής. Πέντε φορές ανέβηκε η παραγωγικότητα της εργασίας, τα τελευταία χρόνια, πέντε φορές περισσότερους συνταξιούχους μπορεί να θρέψει η ανθρώπινη εργασία στη χώρα μας, ενώ αυτοί δεν αυξήθηκαν ούτε καν δυο φορές! Αντίθετα, οι εργαζόμενοι βλέπουν αυτούς που τους αφαιρούν χρόνια ζωής να τους προσθέτουν χρόνια εργασίας. Βλέπει το Μητσοτάκη, να ενσαρκώνει το Βαμπίρ του κεφαλαίου, που ρουφάει αίμα ζωντανής εργασίας υπέρ της νεκρής, όπως έγραφε ο Μαρξ. Μόνο που αυτός εννοούσε τις μηχανές, ενώ το σύγχρονο κεφάλαιο θέλει να στείλει κυριολεκτικά στον τάφο τον εργαζόμενο άνθρωπο της εποχής μας. ΠΑΣΟΚ, ΔΝΤ και ΕΕ έφτιαξαν ένα μνημόνιο – μνήμα για τους γέροντες που θα εργάζονται μέχρι τα 70 και τα 75. Έφτιαξαν ένα μνημόνιο – μνημείο κοινωνικού κανιβαλισμού, όπου οι νέοι δεν θα βρίσκουν θέσεις εργασίας γιατί θα δουλεύουν οιŸ παππούδες, ίσως και οι προπαππούδες τους!  Αυτές είναι οι βαθύτερες αιτίες που η «μάχη του ασφαλιστικού» συγκλονίζει τις καρδιές των εργαζομένων.
Αυτές είναι οι αιτίες για τις οποίες ο πολιτικός σφογκοκολάριος του Τρισέ, Α. Λοβέρδος, έστησε έναν πόλεμο της πλάκας. Μόνο που σε αυτό τον «πόλεμο του ’40», καμώνοντας πως κάνει αντίσταση, βρέθηκε να πολεμάει με την πλευρά τωνŸ γερμανών τραπεζιτών.
Αυτές είναι οι αιτίες που μέχρι και ο «τρε σικ», στις δηλώσεις και τη συμπεριφορά του, πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αναγκάστηκε να υψώσει λίγο τη φωνή του: «Κόπηκαν οι γέφυρες» με την κυβέρνηση, είπε και αποφάσισε να μην ξαναπάρει τη θεσούλα του «κοινωνικού διαλόγου» που τη ζέσταινε τόσον καιρό.
Το ζήτημα αποκτά πανευρωπαϊκή διάσταση. Στη Γαλλία, όπως γράφει η Νουβέλ Ομπσερβατέρ, ο Σαρκοζί παρακολουθεί με αγωνία, «σαν το γάλα που φουσκώνει», τις αντιδράσεις των εργαζομένων  για την ανατροπή του «δόγματος 60», του γενικού ορίου σύνταξης που κατέβασε ο Μιτεράν, το 1982, από τα 65 όπου βρισκόταν αμετάθετο από τα 1910. Ακόμη και η Μαρτίν Ομπρί, η συντρόφισσα του διευθυντή του ΔΝΤ, τα έβαλε με τον Στρος Καν, που δήλωσε ότι «δεν υπάρχουν δόγματα».
Η «μάχη του Ασφαλιστικού» πρέπει να αρχίσει από κει που τελείωσε η διαδήλωση κατά της ψήφισης του μνημονίου στη Βουλή. Το σύνθημα είναι ένα: Περικύκλωση της Βουλής για να μην ψηφιστεί. Διαφορετικά, να πέσει η κυβέρνηση από το λαό!
Φυσικά, για να γίνει αυτό χρειάζεται ένα ολόκληρο, πειστικό πρόγραμμα αντίστασης και ανατροπής του νομοσχεδίου και της κανιβαλικής φιλοσοφίας του κεφαλαίου από τη σκοπιά των σύγχρονων αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου (βλ., σελ. 10-11), που θα συνδέεται με την απαίτηση απόσυρσης ολόκληρου του μνημονίου. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα και για μια τακτική που δεν θα σνομπάρει, αλλά θα συμπεριλαμβάνει όλα τα επί μέρους «όχι» σε ένα μεγάλο «ναι», σε ένα πρόγραμμα θετικών διεκδικήσεων. Που δεν θα φοβάται το στενό αγώνα για «εξαίρεση», αλλά θα τον εντάσσει στον ενωτικό αγώνα  για πλήρη αναίρεση το νομοσχεδίου και για όλους. Που δεν θα μετρά με τη ζυγαριά φαρμακοποιού του Μεσαίωνα τα αιτήματα του κάθε σωματείου, αλλά θα τα εντάσσει με τη μεγαλοψυχία ιππότη στο μεγάλο αίτημα της ανατροπής. Που δεν θα δίνει πιστοποιητικά αντι-ΓΣΕΕ ή αντιΠΑΜΕ αγωνιστικότητας, αλλά θα ζητά πίστη στη δύναμη της ενότητας και του αγώνα. Με μια προϋπόθεση: ότι δεν θα υπάρχουν αυταπάτες πως μια νικηφόρα, αγωνιστική ταξική ενότητα μπορεί να ανατεθεί στοŸ προεδρείο της ΓΣΕΕ. Το ερχόμενο Σάββατο 5 Ιουνίου, στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το ασφαλιστικό, τα ταξικά και αγωνιστικά συνδικάτα και οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στον τόσο ελπιδοφόρο Συντονισμό, πρέπει να κάνουν ένα ποιοτικό βήμα: να διαχωριστούν βαθύτερα από τις ηγεσίες της γραφειοκρατίας.
Ωστόσο, η «μάχη του ασφαλιστικού», δεν είναι η μάχη των μαχών. Μπορεί να χρειάζεται να δοθεί με αυτό το πνεύμα, αλλά έρχονται και άλλες: Είναι η μάχη κατά των απολύσεων και η μάχη για τις συλλογικές συμβάσεις. Ειδικά αυτές οι δυο μάχες είναι που έχουν κατεξοχήν εξωκοινοβουλευτικό χαρακτήρα. Όπως έχει δηλώσει η κυβέρνηση, όλες οι αντιδραστικές ανατροπές δεκαετιών (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων, ειδικά στις μικρές επιχειρήσεις, μετατροπή της γενιάς των 700 ευρώ, σε γενιά των 500 ευρώ, κόψιμο αποζημιώσεων κ.ά.) θα περάσουν είτε με υπουργικές αποφάσεις, είτε με προεδρικά διατάγματα.
Ο αγώνας θα είναι παρατεταμένος και με απότομες στροφές. Το ΝΑΡ, η νΚΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις με πολιτικές πρωτοβουλίες κοινής δράσης μέσα στο μαζικό κίνημα, με ανοιχτό πνεύμα ενότητας και περισσότερο μυαλό στο περιεχόμενο του αγώνα.