Τα καλά νέα είναι ότι το ΚΚΕ διαλέγεται τελευταία ολοένα και συχνότερα, έστω και μόνο μέσω του Ριζοσπάστη, με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, ιδιαίτερα αυτές που έχουν αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό. Τα κακά νέα είναι ότι ο διάλογος αυτός γίνεται υπό το πρίσμα μιας αφοριστικής πολεμικής, η οποία εμποδίζει, αντί να ενισχύει, την ενότητα δράσης των εργαζομένων και συσκοτίζει, αντί να φωτίζει, την ουσία των διαφωνιών. Παραμένει ωστόσο διδακτική για την αντίληψη του ΚΚΕ γύρω από την οξύτατη οικονομική κρίση και τη σοσιαλιστική στρατηγική.
Πέτρος Παπακωνσταντίνου
Στο Ριζοσπάστη της περασμένης Τετάρτης, 26 Μαίου, η άλλη Αριστερά είχε την τιμητική της. Το πρωτοσέλιδο σχόλιο της σύνταξης καυτηριάζει «διάφορες “προοδευτικές” και “αριστερές” φωνές» που προβάλλουν την άποψη «για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και έξοδο από την ευρωζώνη». Ποιο είναι το αμάρτημα αυτών των δήθεν αριστερών, κατά το Ριζοσπάστη; Ότι «η έξοδος από την ΕΕ σε αντίθεση με τον αντιμονοπωλιακό δρόμο ανάπτυξης σημαίνει διαφορετικές, αλλά αντιλαϊκές επιλογές υπέρ του κεφαλαίου». Έτσι ακριβώς! Η έξοδος από την ευρωζώνη και η μερική ή ολική διαγραφή του χρέους είναι στόχοι του ελληνικού κεφαλαίου!
Παρακάτω. Στη σελίδα 2, η στήλη «Διά του Τύπου» αναρωτιέται γιατί όσοι απεργάζονται σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού «χρησιμοποιούν τα ίδια φθαρμένα υλικά (λέγε με ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ/ΝΑΡ) και άλλα κουρασμένα παλικάρια». Προηγουμένως, ο χαλκέντερος επαναστάτης έχει γράψει ότι η εργατική τάξη οφείλει να προβάλει άμεσα τον κεντρικό στόχο για την αντιμετώπιση της κρίσης «που δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, την αντικατάστασή τους από τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής»!
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ξεκάθαρα με το κύριο άρθρο της σύνταξης του Ριζοσπάστη: «Η άλλη άποψη, η οποία προβάλλεται δήθεν “από τα αριστερά” (υποστηρίζεται από εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλ. Αλαβάνο, μια πρωτοβουλία “αριστερών οικονομολόγων”) [Ÿ] υποστηρίζει ως λύση την παύση πληρωμών και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους [Ÿ]Έτσι, προβάλλει ως λύση η έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη, η επιστροφή στη δραχμή και την υποτίμησή της [Ÿ] Φιλολαϊκή λύση και διέξοδος από την κρίση δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν στρέφεται ξεκάθαρα ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που σαπίζει». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Τ. Τσιαπλές, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υποστήριξε, μιλώντας στη συγκέντρωση στη μνήμη του Χαρίλαου Φλωράκη: «Η μόνη λύση για το λαό είναι η πρόταση του ΚΚΕ: Λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, σχεδιασμένη ανάπτυξη [Ÿ] χωρίς τους καπιταλιστές».
Εάν η ηγεσία του ΚΚΕ έπαιρνε στα σοβαρά αυτά που η ίδια λέει, θα έπρεπε να ετοιμάζει πολιτικά, αλλά και οργανωτικά τις πρωτοπόρες λαϊκές δυνάμεις για γενικευμένη εξέγερση που θα θέσει ζήτημα εξουσίας. Επειδή κάτι τέτοιο, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν συμβαίνει, η μόνη εκδοχή που απομένει είναι ότι δεν εννοούν στα σοβαρά τους αριστερίστικους λεονταρισμούς, τους οποίους εκτοξεύουν με στόχο όχι την κινητοποίηση των μαζών, αλλά τη χάραξη ασφαλών διαχωριστικών γραμμών από τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς (τις οποίες, μάλιστα, τσουβαλιάζουν αυθαίρετα στο ίδιο τσουβάλι).
Ασφαλώς, ανάμεσα στις διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς υπάρχουν σοβαρές ιδεολογικές και στρατηγικές διαφορές, που καθιστούν νόμιμη και αναγκαία την κριτική. Το ερώτημα που τίθεται, όμως, είναι: Θα πάρει αυτή η κριτική χαρακτήρα πολέμου αλληλοεξόντωσης, ένδειξη πολιτικής τύφλωσης μιας μικροαστικής γραφειοκρατίας που νοιώθει να κινδυνεύει το μαγαζάκι της; Ή θα πάρει το χαρακτήρα επαναστατικής άμιλλας, όπου θα κριθεί ποια δύναμη θα συμβάλει με τον πιο αποφασιστικό και αποτελεσματικό τρόπο στην κοινή υπόθεση της νίκης της εργατικής τάξης, σε μια αναμέτρηση πραγματικά ιστορικής σημασίας; Σ’αυτό το πεδίο, θα κριθούμε όλοι.
