του Δημήτρη Σταμούλη
Οι άξονες, όπως προσδιορίζονται από την κυβέρνηση είναι οι εξής: «Διαδικασία προσφυγής στον ΟΜΕΔ (Μεσολάβηση και Διαιτησία), αύξηση του ορίου απολύσεων στις περιπτώσεις ομαδικών απολύσεων, καθορισμός ύψους και τρόπου καταβολής της αποζημίωσης του απολυόμενου, μέτρα αποτροπής απολύσεων εργαζομένων μεγάλης ηλικίας που βρίσκονται στο στάδιο πριν τη συνταξιοδότηση, καθορισμός όρων απασχόλησης και κατώτατου ημερομίσθιου των νέων ηλικίας κάτω των 25 ετών που εισέρχονται στην αγορά εργασίας για πρώτη φορά, καθορισμός όρων απασχόλησης και ασφάλισης απασχολουμένων σε συμβάσεις μαθητείας, η διάρκεια των οποίων μπορεί να είναι ανώτερη του ενός έτους, και καθορισμός ανώτατης διάρκειας συμβάσεων ορισμένου χρόνου».
Ας δούμε όμως τι λέει το περιβόητο μνημόνιο και πώς «καθοδηγεί» τις κυβερνητικές αποφάσεις. «Σε εναρμόνιση με τη μείωση των μισθών του δημόσιου τομέα, οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα πρέπει να γίνουν πιο ευέλικτοι ώστε να καταστεί δυνατή η συγκράτηση του κόστους για εκτεταμένη χρονική περίοδο»!Μάλιστα, το μνημόνιο προβλέπει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα –σε πρώτη φάση, με δυνατότητα επέκτασής του–, κάνοντας λόγο για τριετές πάγωμα μισθών και στον ιδιωτικό τομέα. Όμως ευθέως βάλλεται ο θεσμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων, μέσω της τορπιλισμού του ΟΜΕΔ, καθώς στις μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνονται και οι «μισθολογικές διαπραγματεύσεις», και ειδικότερα, η «εξάλειψη της ασυμμετρίας στη διαιτησία»! Ειδικότερα, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα αλλάξει τον κανονισμό σχετικά με το σύστημα διαιτησίας (ν. 1876/1990) έτσι ώστε να καταργηθεί η μονομερής δυνατότητα (της εργατικής συνήθως πλευράς) να καταφεύγει στη διαιτησία.
Η κατάργηση του κατώτατου μισθού στις συλλογικές συμβάσεις και την Εθνική Σύμβαση (σήμερα είναι 740 ευρώ μεικτά) θα οδηγήσει στη θέσπιση «ελάχιστων μισθών» πείνας για τους νέους εργαζόμενους (γύρω στα 500 ευρώ), και το πιο προκλητικό είναι ότι αυτό γίνεται στο όνομα της... «δημιουργίας θέσεων απασχόλησης ειδικών ομάδων που βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο». Δραματικά θα γενικευτεί το απαράδεκτο καθεστώς της μαθητείας - σύγχρονης δουλείας των νέων εργαζόμενων, η οποία πλέον θα παρατείνεται στο ένα έτος, ενώ θα ανατραπεί πλήρως το νομικό πλαίσιο που διέπει τα όρια των ομαδικών απολύσεων και το καθεστώς της μερικής απασχόλησης.
Στο κεφάλαιο του μνημονίου με (τραγελαφικό) υπότιτλο «Ενδυνάμωση των θεσμών της αγοράς εργασίας», γίνεται λόγος για «μεταρρύθμιση του πλαισίου μισθολογικών διαπραγματεύσεων στον ιδιωτικό τομέα», που θα προβλέπουν τη «μείωση της αμοιβής της υπερωριακής εργασίας» και τη «μεγαλύτερη ευελιξία στη διαχείριση του χρόνου εργασίας». Θα προωθηθούν τοπικά σύμφωνα απασχόλησης που κι αυτά τα τορπιλίζουν τις κλαδικές συμβάσεις, «θέτοντας τις μισθολογικές αυξήσεις χαμηλότερα από τις κλαδικές συμφωνίες», καθώς και να «εισάγουν αμοιβές που θα συνδέονται με την παραγωγικότητα σε επίπεδο επιχείρησης».
Η κυβέρνηση ευθέως μιλάει για αλλαγή της νομοθεσίας προστασίας της εργασίας, καθώς επιδιώκει απροκάλυπτα να αφήσει τους εργαζόμενους έρμαια στις εργοδοτικές διαθέσεις, χωρίς κανένα δικαίωμα, χωρίς την παραμικρή προστασία. Νόμος καθολικής ισχύος θα είναι το «δίκιο του εργοδότη». Θα μειωθεί το συνολικό επίπεδο αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης, με το καθεστώς αποζημίωσης να εξισώνεται ανάμεσα σε ειδικευμένους και ανειδίκευτους εργάτες, που σημαίνει κατάργηση της υψηλής αποζημίωσης για «παλιούς» –άρα και πιο «ακριβούς»– εργαζόμενους, που ήταν το μόνο αντικίνητρο για απόλυση υπέρ του εργαζόμενου. Επίσης, θα αυξηθεί το ελάχιστο όριο ενεργοποίησης των κανόνων μαζικών απολύσεων ειδικά για μεγάλες επιχειρήσεις. Για επιχειρήσεις με προσωπικό έως 20 άτομα, το ποσοστό θα παραμείνει ελεύθερο, ενώ για τις επιχειρήσεις με άνω των 20 εργαζόμενων, εκτιμάται ότι θα διπλασιαστεί, και θα φτάσει στο 4%, διευκολύνοντας έτσι τους εργοδότες να αξιοποιούν όλο το ελαστικό οπλοστάσιο που φτιάχνεται, όπως τις συμβάσεις προσωρινής εργασίας, και ημιαπασχόλησης, μαζί με τη μαθητεία που θα εισβάλει δυναμικά στον κόσμο των επιχειρήσεων με τη φθηνή και ανασφάλιστη εργασία που της παρέχει.
Αυτό το αντεργατικό τσουνάμι, προκάλεσε σοκ και δέος μέχρι και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, που στην πρόσφατη ολομέλεια της διοίκησής της αρνήθηκε την όποια συμμετοχή της σε μια τόσο στημένη «διαβούλευση», κάτι που θα έριχνε και το τελευταίο πέπλο συκής της υποταγής της. Από τη μεριά του ο ΣΕΒ, άλλο που δεν θέλει, καθώς μια τέτοια εξέλιξη συμβάλλει τα μέγιστα στην κατάργηση της Εθνικής Σύμβασης και κατ’ επέκταση των κλαδικών συμβάσεων...
