Πρωτοφανές πολιτικό και οικονομικό σκάνδαλο αποτελεί η απόφαση του υπερ-υπουργού Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, να εγκρίνει για τις τράπεζες το μυθικό ποσό των 25 δισ. ευρώ, το οποίο ανεβάζει στα 78 δισ. τα χρήματα που έχουν πάρει από το δημόσιο κορβανά οι τραπεζίτες την τελευταία διετία. Από το 2008 συγκεκριμένα, όταν επί Αλογοσκούφη στο υπουργείο Οικονομικών δόθηκαν τα πρώτα 28 δισ. κάτω από την ηχηρή αντίδραση του ΠΑΣΟΚ που διά στόματος του σημερινού πρωθυπουργού –και σε ένα όργιο δημαγωγίας και εξαπάτησης των εργαζομένων μέχρι να τους υφαρπάξει την ψήφο– δήλωνε πως «αποτελεί τεράστια κοινωνική πρόκληση, έγκλημα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου»!
Τα ίδια ισχύουν σήμερα στο πολλαπλάσιο, καθώς η λευκή επιταγή των 25 δισ. που παίρνουν οι τραπεζίτες εκδίδεται σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων σημερινών συνταξιούχων που βλέπουν τις συντάξεις τους να μειώνονται κι εκατομμύρια σημερινών εργαζομένων που δεν θα πάρουν σύνταξη ποτέ και είδαν τις τιμές των πιο απλών αγαθών να εκτοξεύονται στα ύψη, όπως βεβαιώνει η άνοδος του πληθωρισμού για το μήνα Ιούλιο στο 5,5%, λόγω των επιπλέον φόρων.
Παρόλ’ αυτά, όπως έκαναν σαφές και οι εκπρόσωποι της τρόικας στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν την Πέμπτη, μετά την ολοκλήρωση του ελέγχου, όταν τόνισαν πως «υπάρχουν σημαντικές δυσκολίες και κίνδυνοι», νέα αντιλαϊκά μέτρα είναι προ των πυλών. Οι διαπιστωμένες αποκλίσεις και η ύφεση καταστούν αμφίβολη την εκταμίευση της δόσης του Δεκεμβρίου. Οι διαβεβαιώσεις του εκπροσώπου Τύπου της τρόικας, Γ. Παπακωνσταντίνου, ότι δεν πρόκειται να ληφθούν νέα μέτρα είναι εφάμιλλης αξιοπιστίας με άλλες διαβεβαιώσεις που έχουν δώσει μέχρι στιγμής οι κυβερνητικοί για να τις ανακαλέσουν πριν αλέκτωρα φωνήσαι.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και η υπαγωγή τους σε δημόσιο έλεγχο που θα εγγυάται τη λειτουργία τους προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, αποτελεί σήμερα κοινωνική αναγκαιότητα και ώριμο στόχο πάλης για το εργατικό κίνημα, στο πλαίσιο της διεκδίκησης μιας σειράς συμπληρωματικών μέτρων όπως είναι: Η παύση πληρωμών, η έξοδος από το ευρώ, η επιβολή ελέγχων στη διεθνή κίνηση κεφαλαίων, η εφαρμογή μιας βιομηχανικής πολιτικής στήριξης της απασχόλησης και της παραγωγής κοινωνικά αναγκαίων αγαθών και υπηρεσιών.
