Ποτέ άλλοτε από ιδρύσεως του καπιταλισμού δεν έχει ηγηθεί της οικονομικής μεγέθυνσης κλάδος που να είναι τόσο βαθιά χρεοκοπημένος, τόσο ανήμπορος να πορευτεί από μόνος του χωρίς κρατικά δεκανίκια και τελικά τόσο παρασιτικός όσο οι τράπεζες!
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Μάρτυρας τα 25 δισ. που θα λάβουν από την κυβέρνηση μέσω τροπολογίας, όπως ανακοίνωσε ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, την Πέμπτη. Αν δε σε αυτά τα χρήματα προσθέσουμε και τα άλλα δώρα που έχουν λάβει μέχρι στιγμής οι τράπεζες (από τη ΝΔ 28 δισ., κι από το ΠΑΣΟΚ 15 δισ. μέσω του «μνημονίου» κι άλλα 10 δισ. μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) τότε το συνολικό ποσό που έχουν πάρει φτάνει τα 78 δισ., που ισοδυναμεί με το ένα τρίτο του ΑΕΠ, της αξίας δηλαδή των προϊόντων και υπηρεσιών που παράγει η χώρα σε μια χρονιά. Από μια άλλη σκοπιά, το ποσό αυτό πλησιάζει τα χρήματα που θα δανειστεί το ελληνικό δημόσιο από το μηχανισμό ΔΝΤ - ΕΕ. Καρατομούνται δηλαδή ένα ένα τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα εργαζομένων, νεολαίας και συνταξιούχων για να βρούν λεφτά οι τράπεζες να καλύψουν τις μαύρες τρύπες.
Για την κυβέρνηση η προκλητική αυτή ένεση προς τους χρεοκοπημένους τραπεζίτες (που με βάση τα αποτελέσματα των πρόσφατων στρες τεστ χαίρουν κατά τ’ άλλα... άκρας υγείας) «αποτελεί αναγκαία κίνηση για να μπορέσει να στηριχθεί και η πραγματική οικονομία». Έτσι αναφέρει η ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών. Μα τα ίδια έγραφαν και τις άλλες φορές που άνοιγαν τα ταμεία του Δημοσίου για τους Σάιλοκ των τραπεζών. Και το αποτέλεσμα ήταν ο ρυθμός επέκτασης των δανείων να ακολουθεί βήματα χελώνας. Σιγά που θα αύξαναν τις δανειοδοτήσεις στα νοικοκυριά ή τις επιχειρήσεις οι τραπεζίτες! Αυτό που έκαναν ήταν να μπαλώσουν όπως όπως τα ανοίγματά τους. Το ίδιο θα κάνουν και τώρα, το ίδιο θα κάνουν και την επόμενη φορά που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα τους ανοίξει τα κρατικά ταμεία.
Αν κάτι αποδεικνύει όμως περίτρανα η κρατική απλοχεριά, είναι ότι λεφτά υπάρχουν! Λεφτά μπορούν να βρεθούν! Όλα αυτά τα επιχειρήματα που ακούμε από τους κορυφαίους υπουργούς της κυβέρνησης και τον ίδιο τον πρωθυπουργό όταν κόβουν τις συντάξεις, μειώνουν τους μισθούς και αυξάνουν τους έμμεσους φόρους, είναι φθηνές δικαιολογίες για να περάσει χωρίς κραδασμούς η πολιτική τους. Κι αυτή η πολιτική αποτελεί το αναγκαίο συμπλήρωμα των δανεικών κι αγύριστων που παίρνουν κάθε τρεις και λίγο οι τραπεζίτες. Η μείωση δηλαδή των συντάξεων και των μισθών κι η αύξηση του ΦΠΑ από το 19% στο 23% ήταν ο λογαριασμός που πλήρωσε η κοινωνία για να μπορεί ο κάθε Παπακωνσταντίνου και η τρόικα να κόβουν λευκές επιταγές στους τραπεζίτες.
Πώς μπορεί άλλωστε να παραβλέψει κανείς τη χρονική σύμπτωση του ελέγχου της τρόικας με την ανακοίνωση για τη στήριξη των τραπεζών – τυχαίο είναι; Φάνηκε δηλαδή ότι η τρόικα την ίδια ώρα που έδινε τις οδηγίες - φωτιά για τους εργαζόμενους, από την άλλη υποδείκνυε στην κυβέρνηση να δώσει τα 25 δισ. στους τραπεζίτες, επιβεβαιώνοντας έτσι την αποστολή της και το βαθύτερο ζητούμενο της προσφυγής στο μηχανισμό εξόντωσης ΔΝΤ - ΕΕ: Η διάσωση με κάθε μέσο του χρεοκοπημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος και η επιστροφή στο μεσαίωνα για όλους εμάς.
Η καυτή ατζέντα που άφησε πίσω της η τρόικα περιλαμβάνει: Την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ και άλλων ζημιογόνων ΔΕΚΟ, ευρείες ιδιωτικοποιήσεις με απώτερο ζητούμενο τη στήριξη κάθε αεριτζή - απατεώνα που θέλει να βγάλει λεφτά εκμεταλλευόμενος τη δημόσια περιουσία (κι εδώ είναι ενδεικτικά όσα προβλέπονται για τη ΔΕΗ και περιγράφονται επαρκώς στο άρθρο του Στέφανου Πράσσου στη σελίδα 17), το άνοιγμα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων, περικοπές στην υγεία, μείωση στις αποδοχές των δημόσιων υπαλλήλων μέσω του ενιαίου μισθολογίου κ.ά.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ακόμη και τα παραπάνω μέτρα δεν αρκούν για να καλυφθούν οι στόχοι που έχουν τεθεί στο μνημόνιο οικονομικής κατοχής! Τα καθαρά έσοδα το πρώτο εξάμηνο του έτους αυξήθηκαν κατά 7,2% σε σχέση με το αντίστοιχο εξάμηνο του 2009, έναντι στόχου για αύξηση κατά 13,7%. Ο στόχος της συγκράτησης των δαπανών έχει υλοποιηθεί λόγω της άτυπης παύσης πληρωμών που έχει επιβάλλει το Δημόσιο στις δαπάνες του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (που εμφανίζονται μειωμένες κατά 2,5 δισ. περίπου ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2010 ή κατά 40% περίπου σε σχέση με πέρυσι όταν ο στόχος ήταν 4%) και στις καθυστερήσεις των επιστροφών φόρου προς τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες. Η αποτυχία δηλώνεται επίσης από την εκτίναξη του πληθωρισμού στο 5,5% τον Ιούλιο, που αποτελεί ρεκόρ για τα τελευταία 13 έτη και την παραμονή των σπρεντ στα ύψη και ειδικότερα στις 8 μονάδες! Από το φθινόπωρο επίσης οι εισπρακτικοί μηχανισμοί θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις αλυσιδωτές επιπτώσεις της ύφεσης και της ανεργίας. Αυτοί οι παράγοντες θα καταστήσουν αναγκαία την αναθεώρηση του «μνημονίου» είτε άμεσα είτε έμμεσα (διά του προϋπολογισμού που θα το υπερκεράσει σε αυστηρότητα) και την επιβολή νέων εξοντωτικών μέτρων ως απαραίτητο όρο ώστε τον Δεκέμβρη να μπορέσει η κυβέρνηση να πάρει την επόμενη... δόση της. Η επίσκεψη επομένως της τρόικας τον Οκτώβρη πρέπει να τύχει της δέουσας υποδοχής.
Σε αυτό το πλαίσιο που το ένα αντιλαϊκό μέτρο θα φέρνει το άλλο, οι στόχοι ανατροπής του «μνημονίου» σε συγκερασμό με την κρατικοποίηση των τραπεζών που έχουν ούτως ή άλλως φαλιρίσει, την παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους και την έξοδο από την ευρωζώνη, αποτελούν κοινωνική αναγκαιότητα και όρο για την εφαρμογή μιας φιλολαϊκής πολιτικής με γενναίες και άμεσες αυξήσεις στους μισθούς, τις συντάξεις και τα επιδόματα ανεργίας. Αιτήματα που συνιστούν τους ακρογωνιαίους λίθους μια σύγχρονης αριστερής, εργατικής πολιτικής.
