Το Eλληνικό ανήκει στους κατοίκους

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ*

Ο χώρος του αεροδρομίου του Ελληνικού είναι στενά συνδεδεμένος με κρίσιμες επιλογές του ελληνικού αστισμού. Ως τέτοια, η διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων θέλησε να αποτελέσει το «Δούρειο Ίππο» ώστε ο χώρος του πρώην αεροδρομίου –όπως και άλλοι στην Αττική– να αποδοθεί σε οικιστική και επιχειρηματική αξιοποίηση και να ενταχθεί σε ένα συνολικότερο αναπτυξιακό σχέδιο δημιουργίας πόλων και αξόνων ανάπτυξης, που θα αναδείκνυαν την Αθήνα ως μητροπολιτικό κέντρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και θα στήριζαν κυρίως την κερδοφορία του κατασκευαστικού κεφαλαίου.

* Μέλος της ΠΡΩτοβουλίας
ΚΑΤοίκων στα Νότια

Αυτός ο «μεγαλοϊδεατισμός» της ελληνικής αστικής τάξης, που συμπλήρωνε τα μέχρι προσφάτως κυρίαρχα ιδεολογήματα της «εθνικής ανάπτυξης» και των «μονόδρομων» της ΟΝΕ και της ΕΕ, σύντομα –μετά τη λήξη των αγώνων–έπεσε στο κενό, καθώς ούτε οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις αξιοποιήθηκαν, ούτε το επενδυτικό πρόγραμμα δημοσίων έργων συνεχίστηκε.

Σήμερα, η οικονομική κρίση και η υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ σηματοδότησε την αφετηρία μιας άνευ προηγουμένου επίθεσης στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις και επαναπροσδιόρισε τους στόχους ως προς τη διαχείριση του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος. Από τους έμμεσους κυρίως στόχους αξιοποίησης των ενδογενών αναπτυξιακών δυνατοτήτων περιοχών, περνάμε πρακτικά στην άμεση πώληση τους ή απόδοση τους επί μακρόν σε ιδιωτικά κεφάλαια, εκτός κάθε πλαισίου, έστω και τυπικού, χωροταξικής στρατηγικής. Στο πλαίσιο αυτό, το φαστ τρακ δεν αποτελεί «εργαλείο» άσκησης χωροταξικής πολιτικής, αλλά εργαλείο παράκαμψης κάθε είδους νομικού ή/και διοικητικού προσκόμματος, ώστε να επιταχυνθούν οι διαδικασίες παραχωρήσεων αλλά και να προληφθούν τυχόν κοινωνικές αντιστάσεις.

Η ελληνική αστική τάξη για να ανταποκριθεί στις ανάγκες που επιβάλλει και το νέο «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» της ΕΕ, επιδιώκει μαζί με την εκμηδένιση του κόστους εργασίας, τη «ρευστοποίηση» κάθε είδους «δημόσιας περιουσίας», είτε πρόκειται για την επιτάχυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων των ΔΕΚΟ, είτε πιο κλασσικά για δημόσια γη, νησίδες, ορυκτό πλούτο, εγκαταστάσεις κ.ά. Δεν είναι τυχαίο ότι οι όροι του Μνημονίου (αρ.14, παρ.5) που υπέγραψε η κυβέρνηση προβλέπουν τη δυνατότητα κατάσχεσης, εκμετάλλευσης και αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας από τους δανειστές σε περίπτωση αδυναμίας τήρησης των «υποχρεώσεων της χώρας», βάζοντας για πολλοστή φορά «το πιστόλι στο τραπέζι» απειλώντας από τη μια τον... εαυτό της και από την άλλη εκβιάζοντας το λαό με το ενδεχόμενο της «χρεοκοπίας». Ταυτόχρονα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια διαχείρισης του θέματος που ξέσπασε με τη συνέντευξη της τρόικας ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι θα καταθέσει νόμο που θα απαγορεύει την πώληση δημόσιας γης, ενώ έχει ήδη κάνει το αντίθετο από τον περασμένο Ιούλιο!

Η αλήθεια είναι ότι το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των απαιτούμενων θυσιών, μαζί με άλλες περιοχές, από την πολιτική της κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ για την «ανάγκη» εξεύρεσης 50 δισ. ευρώ και την κάλυψη των αναγκών ρευστότητας του ελληνικού κεφαλαίου. Θυσιάζεται, όπως και οι εργαζόμενοι και η κοινωνική πλειοψηφία, για τις ανάγκες της αστικής τάξης.

Ο χώρος, όμως, του αεροδρομίου δε σηματοδοτεί μόνο τις επιλογές του ελληνικού αστισμού. Σηματοδοτεί τον ιδρώτα των προσφύγων που μετέτρεψαν αυτή τη βραχώδη έκταση σε κηπούπολη, τον πόνο της καταστροφής από τους βομβαρδισμούς του 1943-’44, την αγωνία των μεταναστών του 1950-’60 που κατοίκησαν στην περιοχή για μια καλύτερη ζωή, τον αγώνα του λαού ενάντια στις αμερικάνικες βάσεις και πρόσφατα την εντεινόμενη πάλη των κατοίκων για τη μετατροπή του χώρου σε πάρκο υψηλού πρασίνου χωρίς επιχειρηματικές δραστηριότητες, για ανοιχτές παραλίες, ενάντια στους νέους αυτοκινητόδρομους και για την προστασία του Υμηττού.

Η μάχη που πρέπει να δοθεί ενάντια στο ξεπούλημα και την οικοπεδοποίηση του πρώην αεροδρομίου δεν μπορεί να εγκλωβιστεί ούτε στο πλαίσιο ενός πολιτικού μετώπου διαμαρτυρίας ετερόκλητων πολιτικών ή/και θεσμικών φορέων, παρέχοντας άλλοθι σε όσους στηρίζουν την κυρίαρχη πολιτική, ούτε στο πλαίσιο ενός περιβαλλοντικού κινήματος που, εθελοτυφλώντας, αδυνατεί να ανοίξει δρόμους στην κοινωνική δυναμική.

Αντίθετα, σήμερα, που η λαϊκή δυσαρέσκεια αυξάνεται, πρέπει να ακολουθήσει το ισχυρό χνάρι της λαϊκής αυτοοργάνωσης, των λαϊκών επιτροπών και συνελεύσεων, που είχε σημαντική συμβολή στην αναστολή της κατασκευής των νέων αυτοκινητόδρομων στη νότια Αθήνα και να συναντηθεί με τον άκαμπτο αγώνα των κατοίκων της Κερατέας, με τις νέες δυναμικές μορφές κοινωνικής αντίστασης, όπως το κίνημα της ανυπακοής για τα εισιτήρια και τα διόδια, με τους αγώνες για δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και υγεία, με τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Η νικηφόρα προοπτική της μάχης για την προάσπιση του πρώην αεροδρομίου θα εξαρτηθεί, τελικά, από το βαθμό που θα αποτελέσει ένα σημαντικό σταθμό στη μάχη του λαού ενάντια στο Μνημόνιο, διαμορφώνοντας παράλληλα τους όρους ανατροπής της κυβέρνησης και ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, ΕΕ και ΔΝΤ.

* Μέλος της ΠΡΩτοβουλίας
ΚΑΤοίκων στα Νότια