Για την αποτροπή και ανατροπή της ευρωσυνταγματικής λιτότητας
Από τότε που ο Γ. Παναγόπουλος δήλωνε, αρχές φθινοπώρου στο Λονδίνο, ότι δεν υπάρχει λόγος για νέες γενικές απεργίες, κύλησε πολύ νερό κάτω από τις... γέφυρες του Τάμεση. Ο ίδιος αναγκάστηκε να προκηρύξει δυο, ενώ αμέτρητες είναι οι κλαδικές, οι επιχειρησιακές, οι στάσεις εργασίας, οι διαδηλώσεις και πορείες που έλαβαν χώρα μετά τη 15η Δεκεμβρίου. Το ερώτημα είναι: Τι καινούριο μπορεί να φέρει η συμμετοχή στη γενική απεργία και τις διαδηλώσεις της ερχόμενης Τετάρτης 23 Φεβρουαρίου; Και τι νόημα έχει να χάσει κανείς ένα μεροκάματο και να κατέβει στη διαδήλωση, όταν η συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και των συμβιβασμένων ομοσπονδιών, δίνει στην απεργία χαρακτήρα λιτανείας για τη χαμένη τιμή της εργατικής δύναμης;
ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
Κατ’ αρχήν, για τους μισθούς, τις συμβάσεις, τη φορολογία, τις τιμές των υπηρεσιών, για τα «κλειστά» επαγγέλματα και τη δημόσια περιουσία, για όλα όσα αφορούν στους εργαζόμενους και το λαό, έχουν μιλήσει όλοι, εκτός από τους ίδιους τους εργαζόμενους: Έχει μιλήσει η τρόικα με την περίφημη συνέντευξή της, έχει μιλήσει η κυβέρνηση, η Μέρκελ και ο Μπαρόζο, έχουν μιλήσει τα «ντόπερμαν της ενημέρωσης», ο ΣΕΒ και ο Προβόπουλος, έχει μιλήσει η Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ, η Ντόρα. Φυσικά, υπέρ των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων έχει μιλήσει η Αριστερά. Αλλά, την Τετάρτη, είναι η σειρά του λαού να μιλήσει ο ίδιος. «Απεργώ και διαδηλώνω» σημαίνει «παίρνω δημόσια θέση για τις δημόσιες υποθέσεις που με αφορούν».
Η απεργία αυτή αποκτά αναγκαστικά νέο περιεχόμενο. Πρέπει να απαντήσει στα νέα μέτρα της κυβέρνησης και της τρόικας χωρίς να αφήνει πίσω τα παλιά. Εάν στις 5 Μάη, πέρσι, οι εργαζόμενοι απεργούσαν για ένα αντιλαϊκό Μνημόνιο τριών χρόνων που ήρθε «για να αντιμετωπίσουμε το χρέος και θα περάσει», στις 15 Δεκέμβρη μόλις που άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το θέμα δεν ήταν το χρέος, αλλά ο μισθός τους. Τώρα, τους δηλώθηκε επίσημα ότι δεν πρόκειται για τρία ή πέντε, αλλά για είκοσι πέντε χρόνια συνταγματικά κατοχυρωμένης εξαθλίωσης με τη βούλα της γερμανοκρατούμενης ΕΕ. Και δεν ξέρουμε για μετά. Επιπλέον, εργαζόμενοι και λαός πρέπει να απαντήσουν για το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Δεν πρόκειται μόνο για 50 δισ., ούτε για το «διαμέρισμα της Κυψέλης» που πρέπει «να αξιοποιήσει το Δημόσιο», όπως λένε τα παπαγαλάκια της ενημέρωσης. Πρόκειται για γενική απαλλοτρίωση και για μισό αιώνα τουλάχιστον, της εργατικής δύναμης και των δημόσιων επιχειρήσεων, κτιρίων, γης, παράκτιας θάλασσας μαζί με τους εργαζόμενους που τους δίνουν αξία, για τη σωτηρία των τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελλάδας που κατέχουν ελληνικό και νοτιοευρωπαϊκό δημόσιο χρέος. Η απάντηση πρέπει να είναι: Απαλλοτρίωση των κερδών υπέρ των μισθών αντί για μαζική εξαθλίωση, των τραπεζών υπέρ του Δημοσίου αντί για συγχωνεύσεις και απολύσεις (Εθνική και Άλφα) και του χρέους υπέρ της χώρας αντί για αποπληρωμή του. Έξοδος από το ευρώ και από την ΕΕ.
Η απεργία αυτή αποκτά διαφορετικό νόημα κάτω από το φως των νέων κλυδωνισμών στο ημιυπαίθριο στρατόπεδο των τροϊκανών και των φίλων τους, που οφείλονται αφενός στην οικονομική αποτυχία τους και αφετέρου στις νέες απαιτήσεις των πιστωτών. Εντός τους υπάρχουν αντικειμενικά βαθαίνουν οι ρωγμές κάτω από την ποικιλόμορφη και καθόλου ευγενική έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης (ήταν η σειρά του κ. Π. Μπεγλίτη να τη λουστεί). Φαίνεται ότι όσο πλαταίνει το μέτωπο της επίθεσης, τόσο μειώνονται οι εφεδρείες του συστήματος, μένοντας η ποινικοποίηση του αγώνα. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να δυναμώσουν οι πολιτικές αιχμές του εργατικού κινήματος: Η απαίτηση «να φύγουν όλοι», πρώτα από όλα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σήμερα. Και αύριο η επίδοξη και πολύ πιθανή του Αντ. Σαμαρά ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση «τρόικας χωρίς Μνημόνιο» ή «ΠΑΣΟΚ με πολιτικά». Να πέσει η κυβέρνηση, αλλά με ελικόπτερο διαφυγής και όχι με κάλπες εναλλαγής, δηλαδή, από το μαζικό κίνημα και όχι με εκλογές, όπως λένε δυνάμεις της Αριστεράς, που ετοιμάζουν βιαστικά τα ψηφοδέλτια της κάλπης αντί για τα πυρομαχικά του μαζικού κινήματος.
Η Τετάρτη πρέπει να γίνει «ημέρα πολιτικής οργής» και ανακατάληψης της πλατείας Συντάγματος από το χημικό στρατό και τα τροχοφόρα άρματα της ΕΛΑΣ. Αντιπροσωπεία του μαζικού κινήματος, νομικών και δικηγόρων, διανοουμένων και κομμάτων, πρέπει να απευθυνθεί δημόσια στην κυβέρνηση και να ρωτήσει εάν πουλήθηκε η πλατεία στην τρόικα και, δεύτερο, να απαιτήσει από τον Χρ. Παπουτσή να φύγουν οι αστυνομικές δυνάμεις και οι κρατικοί ασφαλίτες - προβοκάτορες. Και σε περίπτωση που χτυπηθεί ξανά η πορεία, θα πρέπει ήδη να υπάρχει σχέδιο για νέα συγκέντρωση και μαζική διαδήλωση με πολιτικό προσανατολισμό. Επιπρόσθετα, το μαζικό κίνημα πρέπει να ζητήσει από τον Χ. Καστανίδη να φύγουν οι τροϊκανοί ασφαλίτες από τα δικαστήρια που έχουν μετατραπεί σε δικαστική βιομηχανία απαγόρευσης των απεργιών.
Το Μουσείο έχει ήδη μετατραπεί σε χώρο ανεξάρτητης συγκέντρωσης – αν και θα έπρεπε να γίνουν νέα βήματα διαχωρισμού από μια ΓΣΕΕ που γίνεται, πλέον, λαϊκά μισητή και από ένα συνδικαλισμό που κυλιέται στο βούρκο της εργοδοτικής (και όχι μόνο) «Ζούγκλας». Στο χώρο αυτό και στο μπλοκ του, που θα είναι σίγουρα πολύ μαζικό και μαχητικό, δεν εκπροσωπείται μόνο το παρόν του κινήματος, αλλά και το μέλλον του. Μόνο με το παρελθόν και χωρίς την προβολή του μέλλοντος δεν υπάρχει παρόν. Δεν μπορείς να νικήσεις άμεσα χωρίς να βλέπεις την προοπτική. Δεν μπορείς να κάνεις άμυνα χωρίς να σχεδιάσεις την αντεπίθεση. Για αυτό, ποτέ και καμία μάχη δεν είναι η τελευταία.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου