Γέλασε και το παρδαλό κατσίκι όταν είδε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την πιο ξενόδουλη κυβέρνηση που είχε ποτέ η Ελλάδα μετά τις αρχές της δεκαετίας του 1950 και ταυτόχρονα την πιο επιθετική κυβέρνηση του κεφαλαίου που υπήρξε ποτέ σε αυτή τη χώρα, να βγαίνει στο... αντάρτικο κατά της τρόικας (!) και μάλιστα εκεί γύρω στις... τρεις τα ξημερώματα του Σαββάτου για να μην την πάρει χαμπάρι κανένας! Θίχτηκε, λέει, ο καπετάν Γιωργάκης γιατί οι «μαρτυριάρηδες» της ΕΕ και του ΔΝΤ κάρφωσαν ότι συμφώνησε μαζί τους να ξεπουλήσει κυριολεκτικά τη χώρα, εκποιώντας και δημόσια γη, χαλώντας τη δουλειά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
Πάνε οι μίζες των ΠΑΣΟΚτζήδων, πάει το κομπόδεμα που θα έφτιαχναν για τα γεράματά τους – τώρα που έκοψαν και τις συντάξεις! Θύμωσε κι ο Γιωργάκης και για να τους εκδικηθεί ανακοίνωσε ότι θα φτιάξει νόμο με τον οποίο θα απαγορεύεται η πώληση δημόσιας περιουσίας κι όποιος είναι προδότης, αν τολμάει ας μη τον ψηφίσει! Αφού δεν μπορεί να φάει η δική μας κυβέρνηση, δεν θα αφήσουμε να φάει και καμιά άλλη μετά από εμάς, είναι η ουσία της στάσης του. Λεβέντικη και προφανώς πατριωτική, ομολογουμένως. Με αυτά και με αυτά όμως έπαθαν παράκρουση μέσα στην κυβέρνηση. Ο υφυπουργός Εσωτερικών προσπάθησε να γδάρει με νέα χαράτσια όσους πίστεψαν την κυβέρνηση και δήλωσαν παράνομη κάλυψη ημιυπαίθριων χώρων. Ο γ.γ. του υπουργείου Ναυτιλίας έγραφε πέντε μέρες στα παλιά του τα παπούτσια τον υπουργό του που ήθελε να τον διώξει και δεν έφευγε με τίποτα από τη θέση του, γιατί σου λέει αν δεν προλάβω να φτιαχτώ τώρα πάει και τελείωσε το παραμύθι, αφού μετά τη λαίλαπα Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ μπορεί να κάνει ίσα και με... δεκαπέντε - είκοσι χρόνια για να ξαναδεί εξουσία, αν δεν διαλυθεί στο μεταξύ!
Ωραία και ευχάριστα είναι αυτά τα φαινόμενα ασυνεννοησίας και αποσυντονισμού στους κόλπους μιας τόσο μισητής κυβέρνησης. Δεν πρέπει όμως να αποπροσανατολίζουν το λαό από την ουσία του ζητήματος: Ο λαός υποφέρει από την πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου, όχι φυσικά από τις αρρυθμίες που εμφανίζει στην υλοποίηση της πολιτικής αυτής. Όσο περισσότερο επικρατεί κατάσταση μπάχαλου στην κυβέρνηση τόσο καλύτερα για τον κόσμο. Θα συνιστούσε όμως εγκληματική αυταπάτη να νομίσουν οι εργαζόμενοι ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα... καταρρεύσει από μόνη της λόγω ανικανότητας του πρωθυπουργού. Ακριβώς επειδή πρόκειται για κυβέρνηση «μιας χρήσης» –με τον Γιώργο Παπανδρέου να βλέπει την πρωθυπουργική του θητεία στην Ελλάδα όπως το... «αγροτικό» των γιατρών και να ονειρεύεται το διορισμό του ως ΓΓ του ΟΗΕ ή του ΝΑΤΟ μόλις τελειώσει την εδώ τετραετή το πολύ αποστολή του– τα φαινόμενα δυσλειτουργίας της είναι παντελώς αδιάφορα στα ηγετικά της στελέχη, τα οποία ούτως ή άλλως θα εγκαταλείψουν τη χώρα ή την πολιτική μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ. Και η μεν ήττα του ΠΑΣΟΚ σύντομα θα καταστεί αναπότρεπτη, έχουν όμως τεράστια σημασία οι όροι που θα διαμορφώσουν το πλαίσιο εντός του οποίου θα συντελεστεί η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Το δίλημμα για τους εργαζόμενους, για τη νεολαία, για τους συνταξιούχους, ακόμη και για τμήματα των μεσαίων στρωμάτων είναι σαφές: Θα κατορθώσουν με τους αγώνες τους να εμποδίσουν την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής και να ανατρέψουν τον Γ. Παπανδρέου ή θα κατορθώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να συρθεί ως το τέλος της τετραετίας, ολοκληρώνοντας όπως όπως το εγκληματικό της έργο υπέρ του ελληνικού και ξενου κεφαλαίου; Στην πρώτη περίπτωση, της ανατροπής από τη λαϊκή αντίθεση, οι εργαζόμενοι θα αναπνεύσουν, θα δουν καλύτερες μέρες. Στη δεύτερη περίπτωση, του αργόσυρτου σαπίσματος και της εκλογικής ήττας, αν αυτή σηματοδοτήσει νίκη της ΝΔ, δεν αποκλείεται καθόλου η κατάσταση να χειροτερέψει. Αν μια δεξιά κυβέρνηση θελήσει να πατήσει πάνω σε όσα θα έχει κάνει ήδη το ΠΑΣΟΚ και να συνεχίσει αυτή τη γραμμή, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα απειληθούν με πλήρη εξανδραποδισμό. Ενώ λοιπόν η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι απολύτως αναγκαία, από μόνη της δεν επαρκεί για να έρθουν καλύτερες μέρες για τον ελληνικό λαό. Τα πάντα θα εξαρτηθούν από τους αγώνες των εργαζομένων. Υπ’ αυτό το πρίσμα αποκτά ιδιαίτερη σημασία και η έκταση της επιτυχίας της γενικής απεργίας την Τετάρτη. Η διαρκώς συσσωρευόμενη οργή του ελληνικού λαού έχει μεγάλη σημασία να μετουσιώνεται και σε συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, το οποίο είναι το μόνο πράγμα που φοβάται τόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου «Τσολάκογλου» όσο και κυρίως οι επικυρίαρχοι της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι οποίοι μέχρι τώρα χλευάζουν τον ελληνικό λαό για την υποτονικότητα των αντιδράσεών του.
Μια συγκλονιστική απεργιακή διαδήλωση τώρα, αυτή την εποχή που η Γερμανία επιχειρεί να επιβάλει την ηγεμονία του Βερολίνου σε όλη την Ευρώπη, θα συνιστούσε σοβαρότατο πλήγμα εναντίον των σχεδίων της καγκελαρίας και θα είχε πανευρωπαϊκή απήχηση και επιπτώσεις. Η πρόκληση για τους έλληνες εργαζόμενους είναι μεγάλη. Στο χέρι τους είναι να διαψεύσουν όσους τους υποτιμούν και να αναλάβουν πρωτοπόρο συμβολικό ρόλο στο ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.
0 Τοποθετησεις:
Δημοσίευση σχολίου